Γιατι αν πεθανεισ..

Γιατί αν πεθάνεις... θα είμαι μόνος...
Γιατί αν πεθάνεις, θα είμαι μόνος. Μια αλήθεια που δε μπορώ να τη σηκώσω. Ένα βάρος που δε θέλω να μάθω αν θα αντέξω.
 Μια κατάσταση που δε θέλω να σκεφτώ...

Ετοιμάζεσαι να κάνεις κάτι μεγάλο. Σε παρασύρει η καρδιά σου. Δεν αναλογίζεσαι κόστος και μετά.
 Μόνο το τώρα... Καλά κάνεις. Θα σε αφήσω απλά να "είσαι". Ότι είσαι εσύ, δεν αλλάζει.
 Ούτε το μυαλό σου, ούτε το σκεπτικό σου. Μα με τη πράξη σου με φέρνεις κοντά σε μια αλήθεια που δε μπορώ να αντικρίσω.

Γιατί αν πεθάνεις... θα είμαι μόνος... Και αυτό είναι τρομακτικό, τουλάχιστον... Όσο εγωιστικό και αν ακούγεται,
 είναι μια αλήθεια που δε θέλω να δεχτώ ότι μπορεί να υπάρξει. Δε μπορώ να σε κοιτάω στα μάτια όταν στο λέω αυτό.
 Συγνώμη... Ούτε αυτό στο λέω... Ούτε μπορώ να είμαι δίπλα σου, όπως θέλεις... Είναι πέρα απο μένα, να χάσω το
μοναδικό άτομο που έχω στο κόσμο... Εκείνο το άτομο που με δέχτηκε όπως είμαι, που στέκεται δίπλα μου παρά τα όσα
υποφέρει απο μένα.

Θα είμαι κοντά σου... Θα σε κοιτάω... Όχι όμως δίπλα σου...
Φυσηξε ο Άνεμος στις 02:06 20 ενιωσαν το αγγιγμα...

Όταν έχεις στερέψει...
Σκέφτεσαι το μέχρι τώρα. Πώς έφτασες ως εδώ και τί έζησες... Μεγάλο ταξίδι... σε τόσο λίγο χρόνο...

Αναρωτιέσαι γιατί δε νιώθεις όπως πριν. Πόσα έχουν αλλάξει μέσα σου. Σε τόσο λίγο... αν κλείσεις τα βλέφαρα,
σου φαίνονται όλα σα μια στιγμή. Μια, μικρής χρονικής διάρκειας, ταινία που κέρδισε το πρώτο βραβείο στο δράμα,
τη χαρά, τη λύπη και την απόλαυση... Πλήρης και ελλιπής, ο εαυτός σου καλείται να συνεχίσει.

Σκονταύτεις όμως. Γιατί; Τί σε εμποδίζει; Κοιτάς τη καρδιά σου και βλέπεις ότι δεν αιμορραγεί πια...
Ενσαρκώνεις ένα χαμόγελο, όταν αυτό όμως συναντάει τα μάτια σου, νιώθει την αλήθεια. Δεν αιμορραγείς γιατί δεν
έχει άλλο αίμα να στάξει...

Η μόνιμη παρέα σου, η απορία, σου πιάνει κουβέντα και συζητάς μαζί της.
- Τί είναι αυτό που έχει μείνει μέσα μου;
- Το κενό, σου αποκρίνεται...
- Μα δεν είναι νωρίς για κάτι τέτοιο;
- Ποιός καθορίζει το χρόνο; Αν κοιτάξεις γύρω σου θα δεις ότι κυλάει διαφορετικά για τον καθένα... έτσι δεν είναι;
- Μα πως θα συνεχίσω χωρίς συναισθήματα;
- Θα βρεις τον τρόπο, δε σε φοβάμαι. Την επόμενη φορά όμως να βρεις τον τρόπο να σταματήσεις την αιμοραγία,
πριν στερέψει ξανά...

Η καρδιά είναι ένα δοχείο που αδειάζει αμέσως και γεμίζει στάλα στάλα... Να το θυμάσαι αυτό και να το σέβεσαι...
Γιατί μετά ίσως να μην υπάρχει δοχείο..