αντιο

εχω τοση αγαπη μεσα μου...τοσα συναισθηματα,τοση φροντιδα,τοσα πραγματα να δωσω...

καθε φορα που γνωριζω καποια ανακαλυπτω και κατι αλλο στον εαυτο μου που δεν το ηξερα..

καμια δεν δεχτηκε αυτα που ηθελα να του δωσω..καμια δεν τα ηθελε..και μενω μονοσ μου απλα κοιταζοντασ τον τοιχο..

η αγαπη εγινε πονοσ και η φροντιδα φοβοσ...

φοβοσ για το τι τελικα ειναι η αγαπη..

φοβοσ για το ποια ακομα θα με πληγωσει...
για το ποσεσ ακομα θα με σκοτωσουν...
πεθανα..πεθαινω σιγα σιγα εξ'αιτιασ των μαχαιριων που μου εχουν δωσει..
εγω τουσ δινω την ζωη μου και αυτεσ τον θανατο μου...
τον θανατο τησ αδικοχαμενησ μου ψυχης...
ειναι κριμα..εχω τοσα πολλα να δωσω και κανεναν να τα παρει...
τα πεταω κι εγω και γινομαι σκληροσ..σκληροσ σαν πετρα και απωρθητοσ σαν φρουριο...
σασ χαιρετω απο την κολαση...
Αντιο!!!