προβλιματισμοι ενοσ φιλου..

Θέλω να δώσω μια κλοτσιά σ'αυτή τη ζωή, να απαλλαγώ απ'όλες τις υποχρεώσεις,να μην ξανανιώσω το άγχος της αμφιβολίας, το βάρος της μετάνοιας, την ματαιότητα της θλίψης! βλέπω παντού δωμάτια χωρίς να βλέπω τις πόρτες ..δεν μπορεί να είναι έτ...σι... κάτι κρύβεται πίσω απο την κουρτίνα που με έχουν βάλει να κοιτάω, μήπως δεν είμαι ακόμη αρκετά «ψηλός» για να δώ από πίσω της; Θέλω να ρίξω μια κρυφή ματιά έστω και για λίγο, να δώ πως θα ήταν η ζώη μου αμα ζούσα ελεύθερος και ανεξάρτητος! Καμία δέσμευση και κανένας ενδοιασμός! Έρμεος των παθών μου και εκτελεστής των αχαλίνωτων επιθυμιών μου… .

Εξάλλου τα όρια είναι για τους μικρόψυχους και τους αδύναμους! Ή μάλλον όχι.. Είναι για τους αναποφάσιστους και τους δειλούς… σαν εμένα. Μάλλον ανήκω και εγώ σε αυτό το σύνολο των αναποφασιστοδειλομικροψυχοαδυναμους , συμβιβασμένους με την ζωή, ανθρώπους.

Λένε ότι άμα ποθείς κατι πραγματικά , μπορείς να το καταφέρεις. Ε, εγώ θέλω πραγματικά να ζήσω ελεύθερος. Παράλληλα με την επιθυμία μου όμως τρέφεται η δείλια και αμφιβολία σαν παράσιτα που δεν με αφήνουν να το καταφέρω. Τελικά δεν το ποθώ αρκετά ή μήπως η θεωρία περι συσχέτισης πόθου-πραγμάτωσης δεν υφίσταται; Αν η απάντηση βρίσκεται στο πρώτο ερώτημα τότε ποιο είναι το μέτρο σύγκρισης του πόθου;

Ο μόνος τρόπος για να καθορίσεις τις επιθυμίες σου είναι να σκεφτείς μέχρι τι είσαι διατεθειμένος να κάνεις για να τις πραγματοποιήσεις. Μα από τη στιγμή που περιορίζεις τον εαυτό σου μέσα στον νου σου, απομακρύνεσαι και από τον αρχικό σου στόχο… Άρα η θεωρία είναι «μούφα»; Τελικά υπάρχουν τα όρια για όλους μας; Είναι στο χέρι μας να τα σπάσουμε;