φωσ

γιατι,μονο οταν ερχεσαι αντιμετωποσ με τον θανατο συνειδητοποιεισ ποσο μικρη ειναι η ζωη...

περναει,σε αγγιζει,σου δινει μια ιδεα για το ποσο υπεροχα πραγματα μπορει να σου προσφερει και φευγει,τοσο αθορυβα οσο ηρθε....

και,εσυ,δεν προλαβαινεισ να δεισ τιποτα,δεν προλαβαινεισ να γνωρισεις τιποτα.ερμαιο των γεγονοτων και των καταστασεων που σε οδηγουν,στην εσχατη περιπτωση,στην τρελα..

μονο ο θανατοσ μπορει να σε κανει να πιστεψεισ στην ζωη,να αγαπησεις την ζωη,να ζησεις!

οταν,οταν καταλαβαινεισ οτι ολα τελειωνουν,οτι ηρθε η ωρα ν ξυπνησεισ απο το ονειρο σου φαινονται ολα τοσο ομορφα..!τα πιο καθημερινα πραγματα μοιαζουν με θαυματα φτιαγμενα μονο για σενα...τα προσεχεισ ολα,τιποτα δεν σου ξεφευγει.γνωριζεισ τον κοσμο απο την αρχη,σαν ενα μωρο!

γιατι ο θανατοσ,σε μετρατρεπει σε νηπιο που σφυζει απο ζωη,ετοιμο να ανακαλυψει,μονο του,τον κοσμο...

εναν κοσμο γεματο μικρα,υπεροχα,μοναδικα θαυματα.εναν κοσμο λουσμενο στα χαμογελα.

μονο απο τα ματια του θανατου βλεπουμε οτι ο κοσμοσ ειναι γεματοσ ΦΩΣ!