[συνεχεια]

Ειχα τα γενεθλια μου,μια βδομαδα και τρεις μερες πριν,αλλα ποιος μετραει? Διασχιζω το 18ο ετος της ζωης μου. Δεν ξερω αν αυτο με κανει να χαιρομαι ή να λυπαμαι. Δεν θελω να μεγαλωσω.. Ειναι τοσο σχετικος ο χρονος, που με τρομαζει. Αυτα τα γενεθλια ηταν,μπορω να πω, τα λιγοτερο αξιοπροσεχτα που εχω περασει ποτε. Δεν αξιζει να τα θυμαται κανεις..


Το πιο ομορφο δωρο που μπορεις να κανεις ειναι τα λουλουδια. Τοσο ζωντανα, τοσο ομορφα, αντανακλουν εναν κοσμο που δεν μπορουμε να δουμε, εναν κοσμο που η ομορφια εχει αλλο νοημα, που ο χρονος κυλαει αλλιως, τα χρωματα ειναι πιο εντονα,πιο ζωντανα, τα σχηματα παιρνουν αλλη υποσταση. Δεν υπαρχει η εννοια λουλουδι, αλλα η καθαρη ομορφια, αυτη καθ' εαυτη. Τα χρωματα, με τον δικο τους χορο μπλεκονται και σχηματιζουν εικονες και μορφες που ουτε να φανταστουμε μπορουμε. Εμεις, βλεπουμε μονο εναν στεγνο αντικατοπτρισμο που δεν εχει καμια σχεση με αυτον τον αλλον, ομορφο κοσμο. Το μονο που βλεπουμε ειναι μια απομιμηση που, αν και δεν εχει σχεση με την πραγματικοτητα, παραμενει μια πολυ ομορφη σκια μιας ομορφιας που μπορουμε να δουμε μονο με τα ματια της ψυχης μας. Γι' αυτο μου αρεσουν τα λουλουδια, σε αναγκαζουν να ανοιξεις τα ματια της ψυχης σου, να βγεις απο τον χρονο για λιγα δευτερολεπτα και να θαυμασεις αυτο που βλεπεις, που νιωθεις, που αγγιζεις..


Δεν μου χαρισε κανενας ενα λουλουδι. Δεν μου χαρισε κανενας τιποτα. Δεν ειδα κανεναν εκεινη την μερα και κανενας δεν μου ειπε απο τα βαθυ της καρδιας του χρονια πολλα! Μα εγω..... Αντι να ειμαι πολυχρονος θα προτιμουσα να ημουν πολυχρωμος! Μην μου πεις χρονια πολλα, δεν θελω να ζησω πολυ, χρονια καλα να μου ευχηθεις, αυτο αξιζει περισσοτερο! Και αντι να εχω ο,τι επιθυμω, ευχησου μου να προσπαθω να πετυχω αυτα που θελω... Και οχι, να μην πετυχω ολους τους στοχους μου γιατι θα βαρεθω, ας μου μεινει και κατι να λεω οτι δεν τα καταφερα γιατι και η αποτυχια ειναι μερος της ζωης. Ευχησου μου να κοιταω ψηλα στ' αστερια και να μην χανω την ελπιδα μου, να πολεμω. Μην μου ευχεσαι τυποποιημενες ευχες χωρις κανενα νοημα για σενα... Μονο δυναμη να εχω να σηκωνομαι οταν θα πεφτω γιατι ετσι κι αλλιως, αλλοτε θα χανω τον δρομο μου και αλλοτε θα βρισκω καινουργιους να πορευομαι... Μονο την αγαπη να βρω...να αγαπησω και να αγαπηθω!! Κανενας δεν μου ευχηθηκε απο κοντα.... Εγω μια αγκαλια ηθελα μονο και ας μην μου ευχοταν κανενας τιποτα...


Μεσα στην ταξη εβαλα τα κλαματα. Δεν ηθελα αλλα δεν μπορουσα να το σταματησω. Δεν με καταλαβαν τα παιδια, παντα καθομαι τελευταιο θρανιο μονος μου. Μονο η καθηγητρια με ειδε. Με λυπηθηκε, το ξερω. Το μισω να με λυπουνται. Μετα κατι ειπε, αδυνατω να θυμηθω τι, και ολοι γυρισαν και με κοιταξαν. Καταστροφη. Σηκωθηκα και εφυγα, τρεχοντας σχεδον. Καθως εβγαινα, ενιωθα τα βλεμματα ολων στην ταξη στραμμενα πανω μου, εκαιγε η πλατη μου και εγω ηθελα απλα να ξεφυγω. Μολις βγηκα, αρχισα να τρεχω στους διαδρομους του σχολειου. Ειναι τρομακτικοι αδειοι. Ενα αχρωμο τουνελ με πολλες πορτες, πορτες που βγαζουν παντου και πουθενα. Εφιαλτης. Ενας αδειος εφιαλτης. Το σχολειο, γενικα, ειναι ενα μερος αδειο. Ολα ειναι ουδετερα και μουντα. Σαν νοσοκομειο και χειροτερα, γιατι στο νοσοκομειο δεν ειναι κανενας χαρουμενος και κανενας δεν θελει να αρχισει να γελαει.. Αλλα το σχολειο...... Με τρομαζει αυτη η κενοτητα του. Εκτος απο στιγμες δεν σου προσφερει τιποτα. Και τις στιγμες στις προσφερουν οι συμμαθητες σου οχι αυτο. Ειναι εκπληκτικο πως ενω το βλεπεις δεν νιωθεις τιποτα. Οχι, οχι, δεν το βλεπεις καν. Το κοιτας αδιαφορα, συνηθισμενος στην οψη του, χωρις να κοιτας, χωρις να σκεφτεσαι, χωρις να σου προκαλει κανενα αισθημα.


Αυτες οι σκεψεις μου ειχανε περασει απο το μυαλο, οταν σταματησα το κλαμα... Ηρεμησα. Μερικες βαθιες ανασες βοηθουν, αν και θα προτιμουσα μια σοκολατα. Αυτη σε κανει να αισθανεσαι πραγματικα καλυτερα, να ηρεμεις. Δεν μου αρεσε που με ειδαν τα παιδια να κλαιω. Δεν το θεωρω κακο, ντροπιαστικο περισσοτερο. Την στιγμη που κλαις εισαι ενα παιδι. Ξεγυμνωνεσαι, αθελα σου, απο τους τοιχους που εχεις υψωσει γυρω σου, για να κρυψεις ολα οσα φοβασαι οι αλλοι να δουν, και εμφανιζεται ο πραγματικος σου εαυτος. Οι αλλοι σε βλεπουν οπως εισαι, αληθινο και ακεραιο. Το θεωρω ηλιθιο να σε λυπουνται οταν κλαις. Δεν υπαρχει πιο ομορφο συναισθημα, πιο αληθινη πραξη. Δεν μπορεις να προσποιηθεις, δεν μπορεις παρα να εισαι ο εαυτος σου. Οταν κλαις, μαζι με τα δακρυα βγαινει και ολη η ενταση που κρατας μεσα σου, ο,τι κουβαλας τοσο καιρο φευγει και κυλαει μαζι τους. Εγω λυπαμαι τους ανθρωπους που δεν κλαινε. Δεν θα νιωσουν ποτε αυτο το αισθημα απολυτης ελευθεριας, αυτο το αισθημα απελευθερωσης. Νιωθεις οτι μπορεις να πεταξεις, να φυγεις. Οταν κλαις, σταματαει ο χρονος σε εκεινη τη στιγμη και ολα μοιαζουν να κυλανε πιο αργα. Ειναι η ιερη στιγμη που ολη η απελπισια εξαφανιζεται και παιρνει την θεση της η ηρεμια και η αυτοσυγκρατηση. 


Με βοηθαει το να κλαιω. Και μ' αρεσει. Αλλα οχι μπροστα στους αλλους. Σιχαινομαι να προκαλλω τον οικτο τους. Γιατι ολοι τωρα, οταν επιστρεψω, θα με ρωτησουν με προσποιητη περιεργεια τι εχω. Οταν εισαι χαλια ολοι ξαφνικα θελουν να μοιραστεις τον πονο σου μαζι τους. Οταν εισαι καλα δεν ενδιαφερεις κανεναν. Εγω αυτο το σιχαινομαι. Αλλα, να παρει η ευχη, θελω να δειξουν λιγο ενδιαφερον. Ναι, μπορει να ειναι προσποιητη αυτη η προσοχη που θα μου δειξουν, αλλα για λιγο τουλαχιστον θα με προσεξουν, θα νοιαστουν εστω και για ψεμματα... Γιατι, οσο και αν δεν θελεις να τραβας την προσοχη, την χρειαζεσαι. Μπορει να μην εισαι εγωκεντρικος αλλα θελεις να ξερεις οτι κατι σημαινεις στους αλλους. Μπορει να μην μου αρεσει να κοινοποιω τα συναισθηματα μου με εναν τοσο απογυμνωμενο τροπο αλλα ισως, καπου μεσα μου, επιζητω να το δειξω, για να καταλαβουν και αυτοι οτι ειμαι ανθρωπος, οτι εχω αναγκες, συναισθηματα και αισθηματα.


Εκλαψα γιατι χρειαζομουν εναν φιλο. Εναν φιλο σε εναν χωρο εχθρικο που ολα με διωχνουν... Θελω να εξαφανιστω αλλα φοβαμαι οτι δεν θα το καταλαβει κανεις..


δεν ξερω αν κανενας θα κατσει να διαβασει οσα γραφω αλλα εγω το κανω για μενα, οχι για εσας. Οποιος το κανει, παρ'ολα αυτα, με ενδιαφερει πολυ η γνωμη του. το παραπανω ειναι περα για περα αληθινο, δικο μου βιωμα...