αν φαντασια και ψεμα ειναι ενα και το αυτο,
τοτε οι συγγραφεις ειναι μανιωδεις ψευτες

στα 24 γραμματα του αλφαβητου, κρυβονται πολυ περισσοτερα απ' οτι στο μυαλο οποιουδηποτε ανθρωπου

γι' αυτο μαρεσει να διαβαζω...γιατι διαβαζοντας γινομαι κι εγω ποιητης

δε φτάνει να θέλεις να αγαπήσεις
πρέπει και να μπορείς

ο θεος πεθανε
και τον σκοτωσαμε εμεις
οι ιδιοι


Υπάρχει μια λεπτή γραμμή που διαχωρίζει το γέλιο από τον πόνο, την κωμωδία από την τραγωδία, το χιούμορ από το τραύμα (Erma Bombeck)

Παρασκευή 25 Μαρτίου 2011

εφιαλτης

ηταν να γυρισουμε σπιτι. Εγω, η μυρτω και ο πατερας μου. Εμεις, τα κοριτσια θελαμε να παμε με το τραινο αλλα ειχαμε και το αυτοκινητο μαζι μας. Ενα μπλε 4x4. Οποτε και αποφασισαμε να παμε μεν με το αυτοκινητο, να ακολουθησουμε δε την γραμμη του τραινου. Ο δρομος [με τις ραγες του τραινου] περνουσε απο ενα βουνο που απο την μια πλευρα, ειχε κατι σαν γκρεμο, οχι πολυ αποτομο ομως. Μετα απο λιγο ο δρομος εγινε πολυ δυσβατος και γεματος τεραστιες κοτρωνες. Το τραινο δεν ειχε προβλημα γιατι ειχε τις ραγες, εμεις ομως καποια στιγμη βγηκαμε απο τον δρομο προς τον γκρεμο. Δεν τσακιστηκαμε ομως οπως θα περιμενε καποιος. Ο γκρεμος ηταν γεματος....χαλικια! Ναι, εκεινα που οταν τα ακουμπας γινεσαι ασπρος απο πανω μεχρι κατω!! Ο πατερας μου επεμενε να προσπαθησουμε να βαλουμε το αυτοκινητο πισω στον δρομο. Εγω ομως ειδα πιο κατω εναν δρομο, απο χαλικια, για αυτοκινητα και του ειπα οτι θα μπορουσαμε να συρουμε το αμαξι μεχρι εκει και μετα να συνεχισουμε κανονικα. Ετσι κι εγινε. Ο δρομος εκεινος ειχε απο δεξια και αριστερα δεντρα και βατα. Δεν προχωρησαμε πολυ και για καποιον λογο αναγκαστικαμε να σταματησουμε. Ξαφνικα, εμφανιζεται απο μπροστα μια κοπελα γυρω στα 25 με μακρια πλατινε μαλλια. Μας ζητησε να την παρουμε μαζι μας και εμεις δεχτηκαμε. Καθησε στη θεση του οδηγου [αφου ο πατερας μου ηταν εξω απο το αυτοκινητο και προσπαθουσε να φτιαξει το προβλημα. Μετα απο 2 λεπτα εμφανιζεται μεσα απο τους θαμνους μια αλλη 25χρονη νεα με καρε πλατινε μαλλια. Μας ζητησε και αυτη να την παρουμε μαζι μας. Δεχτηκαμε. Πηγαμε να ξεκινησουμε αλλα η κοπελα no1 καθοταν ακομα αμεριμνη στη θεση του οδηγου. Ο πατερας μου [χωρις να πει λεξη] την τραβηξε να την βγαλει απο εκει. Αν και δυσκολευτηκε τελικα την εβγαλε. Χωρις να το καταλαβει ομως, πηγε και καθησε η κοπελα no2. Αυτη, οσο και να την τραβηξε, δεν καταφερε να την διωξει. Οποτε, για καποιον λογο, αναγκαστηκε να στριμωχτει στην θεση του οδηγου με αυτην. Η αλλη, η no1, καθησε πισω. Η μυρτω, για να μην κατσει μαζι της, αποφασισε να κατσει στην θεση του συνοδηγου. Την μισησα γι' αυτο. Εγω αναγκαστικα καθησα πισω. Σε ολη την διαδρομη για το σπιτι εγω ειχα ενα κακο προαισθημα για αυτες τις κοπελες. Δεν μιλουσαν καθολου. Η ξανθια διπλα μου ολο και προσπαθουσε να με αγγιξει. Οχι σεξουαλικα, απλο αγγιγμα. Εγω δεν ηθελα και συνεχεια τις κρατουσα τα χερια και τις τα εβγαζα απο πανω μου. Το ιδιο γινοτανε και μπροστα με την αλλη κοπελα. Για να φτασουμε σπιτι, περνουσαμε απο ενα παρεκκλισι το οποιο εκεινη την μερα ειχε πολυ κοσμο, οποτε αναγκαστηκαμε να πηγαινουμε πολυ αργα. Σε εκεινη τη φαση εγω ημουν στα χερια με την κοπελα διπλα μου και καθως κοιτουσα εξω εβλεπα οτι ο κοσμος με παρατηρουσε με περιεργεια. Τοτε αντιληφθηκα οτι δεν μπορουσαν να δουν τις κοπελες! Επισης, οσο περνουσαμε εξω απο το παρεκκλισι οι γυναικες βογκουσαν, σαν να πονουσαν καπως. Ειπα στον πατερα μου να κανει αναστροφη και να μπει στο παρεκκλισι [στην αυλη του μπορουσαν να μπουν και αυτοκινητα] Μετα προσπαθησαμε να βγαλουμε τις κοπελες απ' το αυτοκινητο. Ηθελε πολυ προσπαθεια και απο τους 3 μας, οι κοπελες βογκουσαν και τσιριζαν και προσπαθουσαν να ξεφυγουν, σαν να τους ηταν δυσκολο που βρισκονταν εκει. Ενω κρατουσαμε τις κοπελες, η μυρτω, που ειχε καταλαβει τι ηθελα να κανω, ετρεξε και πηρε νερο απο μια βρυση [που το νερο περνουσε απο το παρεκκλισι και ηταν κατι σαν αγιασμος] και εβρεξε τις κοπελες. Αυτες, αμεσως, αρχισαν να τσιριζουν και εξαφανιστηκαν. Το νερο τις ειχε καταστρεψει...
..................και τοτε χτυπησε το ξυπνητηρι μου!!


ξυπνησα τρομαγμενος. Οχι, δεν πιστευω σε δαιμονες, θεους και διαβολους. Δεν πιστευω σε θρησκειες και τετοια πραγματα.... Αλλα αυτο το ονειρο με εβαλε σε σκεψεις. Απο τι προσπαθω να ξεφυγω? Γιατι νιωθω τυψεις που δεν πιστευω? Που δεν μπορω να πιστεψω?! Τι συμβαινει? :/

6 σχόλια:

  1. κάποιο είδος καμπούμμ (ξέρεις, σαν τον ήχο των εκρήξεων στα καρτούν) μέσα στο κεφάλι σου και στα νεύρα σου κατα πάσα πιθανότητα...

    μα πού είσασταν και θέλατε να γυρίσετε σπίτι...;

    http://www.youtube.com/watch?v=ervLjl5ymkg&feature=related

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. δεν θυμαμαι.. μα τι σημασια εχει..??

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. αα... μπορεί και να μην έχει..!


    γιατί νιώθεις τύψεις;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. γιατι δεν πιστευω στον θεο..
    και απο την στιγμη που δεν πιστευω μπαινω σε μια μαζα ατομων που δεν πιστευουν αλλα παραλληλα δεν ξερουν γιατι ΔΕΝ πιστευουν.. ειναι κριμα να ρωτας τον αλλον το γιατι ειναι αθεος και να λεει γιατι ετσι...
    και εγω δεν θελω να μπω σε αυτην την μαζα...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. -περιττό να σου πω ότι πιστεύω-
    συμφωνώ μαζί σου-καλύτερα να είμαστε συνειδητοποιημένοι σε ο,τι κάνουμε... αλλά νομίζω πως δε γίνεται πάντα... ζούμε τη ζωή μας με τον τρόπο που επιλέγουμε ή μας επιβάλλουν μερικώς χωρίς σαφή λόγο...
    φαντάσου να είχες έναν σπαστικό να σε ρωτάει συνέχεια γιατί έκανες το ένα ή το άλλο..

    γιατί δεν πιστεύεις;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. μ αρεσουν οι ερωτησεις... τις λατρευω.. σε αναγκαζουν να σκεφτεις πραγματα που μεχρι πριν δεν σου ειχανε περασει καν απο το μυαλο...με τις ερωτησεις αναγκαζεσαι να σκεφτεις, να μαθεις τον εαυτο σου...

    δεν πιστευω γιατι...
    δεν με πειθει η θρησκεια... τον θεο τον φτιαξαμε εμεις οι ιδιοι.. απο την στιγμη που αρχισαμε να πιστευουμε σε αυτον τον δημιουργησαμε, εγινε υπαρκτος.. και εμεις οι ιδιοι τον σκοτωσαμε κι ολας..
    δεν πιστευω γιατι...
    θεωρω οτι οσοι πιστευουν το κανουν γιατι θελουν απο καπου να αντλησουν δυναμη, και απλα ονομαζουν θεο την δυναμη που εχουν μεσα τους, γιατι οταν ονομαζουμε κατι μας ειναι πιο ευκολο να το χρησιμοποιησουμε..
    δεν πιστευω γιατι...
    δεν ξερω αν μπορω... θα μου ηταν πολυ ευκολο αν πιστευα.. θα μου ηταν πολυ πιο ευκολη η ζωη αν πιστευα... δεν θεωρω οτι υπαρχει καποιος ανωτερος απο μας... ολα γυρω μου μου δειχνουν οτι ειμαστε οι μονοι κυριοι των πραξεων μας και της ιδιας μας της υπαρξης...
    ειμαστε τοσο συνηθισμενοι αλλα και τοσο μοναδικοι.. γιατι πρεπει καποιος να μας εφτιαξε..?
    δεν λεω οτι δεν μπορει να εγινε κατι τετοιο..
    δεν θα μπορουσα να αρνηθω με σιγουρια την υπαρξη καποιου θεου αλλα δεν ξερω αν με απασχολει πολυ..
    εννοω.... υπαρχουν τοσα επιγεια θαυματα με τα οποια δεν ασχολιομαστε πλεον... ολη η φυση, η πλαση, εμεις, ειμαστε θαυματα.. καθε μερα ειναι τοσο ομορφη και θαυμαστη.. αλλα το εχουμε συνηθισει και ολα μας φαινονται ιδια και ασημαντα.. γιατι, ενω εχουμε τοσα πραγματα για να ασχοληθουμε τυραναμε το μυαλο μας ψαχνοντας μια απαντηση που δεν μπορουμε να παρουμε? γιατι, αντι να στρεψουμε το βλεμμα μας γυρω μας και να κοιταξουμε με την ψυχη μας [οχι απλα να δουμε] εμεις ψαχνουμε ψηλα να βρουμε κατι αλλο..? δεν μας φτανει τιποτα? τοσο απληστοι ειμαστε?

    κοιταω τον ουρανο και σκεφτομαι οτι ενω ειμαι ενα τιποτα παραμενω ενα θαυμα.. ενω δεν ειμαι μοναδικος, ειμαι ιδιαιτερος... δεν χρειαζομαι εναν θεο για να παρω δυναμη ή να πιστεψω στον εαυτο μου.. ειμαι ενα με την φυση, απο το ιδιο υλικο ειμαι φτιαγμενος και εγω... μου αρκει αυτο για να ζησω οσο το δυνατον πιο γεματη ζωη...

    και αν υπαρχει θεος, δεν με απασχολει...


    γιατι πιστευεις???

    ΑπάντησηΔιαγραφή