αν φαντασια και ψεμα ειναι ενα και το αυτο,
τοτε οι συγγραφεις ειναι μανιωδεις ψευτες

στα 24 γραμματα του αλφαβητου, κρυβονται πολυ περισσοτερα απ' οτι στο μυαλο οποιουδηποτε ανθρωπου

γι' αυτο μαρεσει να διαβαζω...γιατι διαβαζοντας γινομαι κι εγω ποιητης

δε φτάνει να θέλεις να αγαπήσεις
πρέπει και να μπορείς

ο θεος πεθανε
και τον σκοτωσαμε εμεις
οι ιδιοι


Υπάρχει μια λεπτή γραμμή που διαχωρίζει το γέλιο από τον πόνο, την κωμωδία από την τραγωδία, το χιούμορ από το τραύμα (Erma Bombeck)

Σάββατο 30 Οκτωβρίου 2010

part 1

μελανι πανω σε χαρτι
αραδιασμενες λεξεις
νοηματα κρυμενα στο κατι

ποιοσ,θα σπασει το νοημα,ποιοσ?

κιτρινισμενο χαρτι
μουχλιασμενες ιδεεσ
γραμμενες δειλα

πεθαινω
κι ομωσ,θα ζησω

μια τελευταια πνοη
ενα αντιο και λιγο γελιο
τι ειναι αληθεια το απειρο?

Τετάρτη 27 Οκτωβρίου 2010

λυτρωση

ακουω την βροχη
και μου θυμιζει εσενα...
μετα απο καθε καταγιδα
ερχονται,ελεγεσ,
τα ουρανια τοξα
τα χαμογελα και τα γελια...
ειναι λυτρωτικη η βροχη...
ξεπλενει απο μεσα σου
τον πονο και την θλιψη...
την μιζερια και την μοναξια..
χαμογελα λοιπον
γιατι ο ηλιοσ δεν αργει να φανει..
και θα ειναι πιο λαμπεροσ απο ποτε..
χορεψε στην βροχη
χορεψε σαν να εισαι ελευθεροσ...
χορεψε,κι ασ μην εισαι ελευθεροσ...

Δευτέρα 25 Οκτωβρίου 2010

απετυχα


σημερα δεν θελω να ακουσω τιποτα...
δεν θελω να δω κανεναν..
δεν θελω να κανω τιποτα...
οταν ξερεισ οτι τιποτα δεν ερχεται οπωσ θεσ...
γιατι?

ξερεισ την απαντηση..ξερεισ οτι δεν τα καταφερες...
το ξερεισ...
αλλα δεν θεσ να στο επιβεβαιωσουν...δεν θεσ να το ακουσεισ..
γινεται τοσο πραγματικο...
τα λογια σπανε και καταστρεφουν την μαγεια...

ειναι μια κατασταση που την γνωριζουν ολη...
και εσυ που την ζεισ και οι αλλοι που την κρινουν...
μια μυστικη συμφωνια σασ αναγκαζει να μην το συζητησετε,να μην το πειτε δυνατα,να μην χαλασετε την απογοητευση...

δεν θελω να ακουσω την αληθεια...μηπωσ και γινει πραγματικοτητα...

Παρασκευή 22 Οκτωβρίου 2010

μαριονετα

                                                      καποτε ζουσα αναμεσα σας                                                                           ειχα ονειρα και ελπιδεσ. 
           γελουσα,επαιζα μαζι σασ...              
 ημουν ανθρωποσ...σαν εσας 
θυμασαι που παιζαμε παρεα?              
καποτε ημουν ανθρωποσ...                             
μπορουσα να κινω τα χερια μου           
  και τα ποδια μου οπωσ ηθελα...                   
μπορουσα να σκεφτομαι...                  
να αισθανομαι..                                          
να χαμογελαω...                        
να χορευω..                                              
οπωσ ηθελα...                             
καποτε ζουσα σε εναν κοσμο αληθινο..





                                                          τωρα εχω ξεχασει πια να ζω..
                                     δεν θυμαμαι τον κοσμο σασ...
                                                             δεν αισθανομαι τιποτα...τιποτα περα απο
                                                                                                                           φοβο...
                                                   φοβο,μην κοψουν τα νηματα μου..
                 
εχασα τα βηματα σ εναν ξεφρενο χορο

                    μου πηραν οτι αγαπουσα πιο πολυ...
και τωρα τρεμω στην σκεψη μηπωσ με                      
                        βαρεθουν...
                                          μηπωσ παψουν να γελουν με την ανικανοτητα μου
               μηπωσ παψει να τους διασκεδαζει
                                                              ο φοβοσ μου...

αβουλο πλασμα εγινα,
             σε ξενων το παιχνιδι...
πιονι, με κινουν οι αλλοι..
             λαχταραω την ελευθερια...
       και φοβαμαι συναμα...
πωσ ξεχασα πως ειναι να ζεισ...

ειμαι μια σιωπηλη μαριονετα...
                                                          

Πέμπτη 21 Οκτωβρίου 2010

ελα μαζι μου...


χορεψε μαζι μου
κλεισε τα ματια
και αφεσου στον παλμο...
ενασ παλμοσ ειναι ολα..
παλεσαι μεσα στον χορο και τον χρονο
μεσα στην μουσικη και στον ρυθμο..
μπαινεισ σε μια ροη,σε ενα κυμα
και το αφηνεισ να σε παει..
χορεψε μαζι μου..
κοιτα γυρω σου...κοιτα τουσ αλλουσ που παλλονται μαζι σου..
μην σκεφτεσαι..
το σωμα σου ξερει τισ κινησεις...
μην σφιγγεσαι..
μονο αν αφεθεισ θα σε οδηγησει ο δρομος...
παιξε με τισ κινησεις,παιξε με το σωμα σου
και τον ρυθμο...
χορεψε και εσυ με τον ρυθμο...

θυμασαι τις κινησεις?

ζησε μαζι μου...
ρυθμο θελει...
και να αφεθεις...
σ αυτο το θαυμα που ολο σε παει
σε αυτον τον παλμο που σε οδηγει...
χορεψε μαζι μου...
ενασ τρελοσ χοροσ η ζωη
και μια δινη που ολο σε τραβαει
μαλακωσε λιγο το σωμα σου
και χαλαρωσε τουσ μυες σου...
τα περασματα ν γινονται πιο ευκολα,
πιο μαλακα και πιο ομαλα...
χορεψε μαζι μου την ζωη
ενα χορο,διχωσ ρυθμο
με την δικη σου
μοναδικη μουσικη...
κλεισε τα ματια
κρατα μου το χερι και παμε
να τρεξουμε μαζι
να ζησουμε
να χορεψουμε παρεα

θυμασαι τισ κινησεις?

Τετάρτη 20 Οκτωβρίου 2010

γυρνα πισω


ποιοσ μπορει,την αληθεια να πει
να μην σκεφτει
τι αυτη μπορει να φερει?

πεσ εσυ,
τα ψεματα εκεινα
που ειναι κρυμμενα στην σιωπη

εσυ μπορεισ?
να κρυφτεισ,
στου αλοκοτου κοσμου τα μερη?

ελα εδω,
και εγω θα σου πω,
αυτο που τοσο ποθεισ

ο,τι αγαπω
τ'αφηνω πισω
κακια συνηθεια,στο παρελθον

εφυγα.
πριν να σου δωσω
πριν να σου πω πωσ σαγαπω

τι ειναι?
τι ειναι αυτο που μασ ενωνει
οταν εισαι μακρυα?

κοντα μου σε νιωθω
και απελπιζομαι
στον γυρισμο σου δεν προσμενω

γυρνα απο του αλοκοτου κοσμου τις γωνιες...

Τρίτη 19 Οκτωβρίου 2010

ξεχνα με





δεν εχω ονομα,μην με φωναξεισ
δεν ειμαι αυτοσ οπωσ με γνωρισαν ολοι
τα παλια μου,εκεινα,τα λαθη
χαμενα για παντα στην ληθη
δεν εχω ονομα και ξεχασε με
και εκεινεσ τισ πραξεισ μου
δυνατα μην τις φωναξεις
χαμενοσ πια,σε μονοπατια ξενα
στου μυαλου τ αδυτα,
λαβυρινθοι λημονησμενοι

αραγε οι θνητοι θυμουνται ακομα..?

εποχεσ που τα ονειρα
χορευανε ξεφρενουσ ρυθμους
και εμενα μ αλλο ονομα
με γνωριζαν τοτε...
μη μιλασ,μη ρωτασ,και ακου λιγο,
πωσ κανει η σιωπη οταν πεφτει στο κενο
πωσ ενα ονομα αλλαζει την ζωη σου.
δεν με κραταει τιποτα πισω
ο,τι με δενει στα παλια,
κακεσ συνηθειεσ που ξεχαστηκαν στον χρονο

αραγε οι θνητοι θυμουνται ακομα..?

Σάββατο 16 Οκτωβρίου 2010

που?

 ποιοσ μπορει να μου πει
που τελειωνει ο κοσμος
που ειναι αυτοσ ο γκρεμοσ
που ψαχνουνε ολοι

του ανθρωπου η επιρροη
που παυει να ισχυει
και που η πλαση αυτη
οργιαζει ελευθερη πλεον

που ειναι αυτοσ ο γκρεμος
και το ατελειωτο χαος
που ολα χορευουν τρελα
εναν χορο στο κενο
με βηματα αδεια

που κειτονται τα πτωματα 'κεινα
που των πλασματων ο φοβος
τους αναγκασε να φυγουν
σαν κλεφτεσ απο τον τοπο τον δικο τουσ
που η μοιρα τους επαιξε σκληρο παιχνιδι

που κειτονται τα πτωματα 'κεινα
των χαμενων ελπιδων..
εκεινα τα πτωματα
των χαμενων ονειρων...

στοιχειωμενα απο φαντασματα μερη
φαντασματα αναμνησεων του παρελθοντος
υπολειμματα μιασ σαπιας αγαπης
και ενος ερωτα χαμενου απο την γεννηση του

παμε στην ακρη του κοσμου
εκει που τιποτα δεν εχει σημασια
παμε εκει που ολα τελειωνουν
και που το απειρο σταματαει να υπαρχει

παμε μακρυα εκει που τα η ζωη παυει να ισχυει

Πέμπτη 14 Οκτωβρίου 2010

φως και σκοταδι


σβησε το φως...θυμηθηκα μια παλια μου αγαπη...
θελω σκοταδι να καλυψει το δωματιο...
να μην βλεπω τα πολλα μου τα λαθη...
σβησε το φως,δεν αντεχω την ασκημια μου
και ολα εκεινα που μου δειχνουνε πωσ φταιω...
βαρεθηκα να βλεπω τισ ατελειεσ τησ υπαρξησ μου..

ποιοσ εσβησε το φως..?
και με αφηνει μονοσ με την σκεψη μου..
και με εικονεσ να γυριζουν στο μυαλο μου?
μπορει να αναψει κανεισ το φωσ?
θελω να βλεπω που πηγαινω..
και σε ποιανων τα πτωματα χαραζω την διαδρομη μου..

με το σκοταδι δεν βλεπω την ασκημια μου
μα με το φωσ λαμπει η ομορφια σου..
τι απο τα δυο προτιμω..?

μη μιλασ..ακου την σιωπη της νυχτασ..
ακου πωσ κλαιει το σκοταδι...
και παρακαλει για μια ακτιδα φωτοσ
μη μιλασ...ασε τ σκοταδι να μιλησει...
μεσα σ αυτο χανεται το βημα μασ...
και το τελοσ μοιαζει μακρυτερο...

 ποιοσ εσβησε το φωσ??
και ο δαιμονασ τησ νυχτασ τα τυλιξε ολα στο πεπλο του?
ποιοσ μιλαει στην σιωπη?
και διαλυει μονομιασ τα ονειρα και τισ ελπιδεσ μασ?
εκεινα τα λαθη που καναμε παιδια
βασανιζουν ακομη το μυαλο μου...

αναψε το φωσ...η αληθεια κρυβεται στα λαθη μασ...

ζηλια


ζηλευω...βλεπω χαρουμενα προσωπα και ζηλευω...ακουω γελια και ανθρωπουσ να μιλανε δυνατα,με παθοσ και ζηλευω..
θελω και εγω να το ζησω αυτο,ξανα...
δν θυμαμαι ποτε ηταν η τελευταια φορα που το εζησα..ποτε γελασα με την καρδια μου,ποτε περασα καλα..
δεν θυμαμαι τιποτα απο εκεινη την εποχη...που εκανα πλακα με τουσ φιλουσ μου,που περνουσαμε ομορφα..

θελω ν ερθουν ξανα εκεινεσ οι μερεσ..βαρεθηκα την μιζερια,βαρεθηκα την δυστηχια..
αλλα φοβαμαι..θα μπορεσω αραγε να γελασω ξανα..?
θα μπορεσω να αστειευτω,να περασω καλα?
κουραστηκα απο τα ψεματα σασ...κουραστηκα να μου μαυριζετε την ψυχη..
και ζηλευω..ζηλευω ολουσ αυτουσ που μπορουν να ερωτευτουν,ολου αυτουσ που ενθουσιαζονται με το παραμικρο...εκεινουσ που γελανε με τισ γκαφεσ τουσ και δεν φοβουνται να τσαλακωσουν τον εαυτο τουσ..

πωσ αρχισαν ολα..?πωσ εφτασα ωσ εδω?ο πατοσ...στον πατο..εχει κρυο..δν μπορω ν γελασω..
ειναι σκοτεινα,δεν μπορω να δω τιποτα περα απο ενα μαυρο πεπλο που τα σκεπαζει ολα..
και τα ομορφα και τα ασχημα..

ευτυχια..εκεινο το συναισθημα που ποτε δεν θα σου χτυπησει την πορτα...
εκεινο το συναισθημα που λιγοι το νιωθουν...
που πρεπει να το κυνηγησεισ αν θεσ να το κατακτησεισ..
που πρεπει να παλεψεισ αν θεσ να το ζησεισ..

ευτυχια..σε κυνηγησα πολλεσ φορεσ...δεν σε κατακτησα ουτε μια..
θα μαθω ποτε το μυστικο της ευτυχιας?

Δευτέρα 4 Οκτωβρίου 2010

εγω σε προειδοποιησα

οταν ολα γυρω σου διαλυονται,πωσ μπορεισ να μεινεισ ορθιοσ?
οταν ολα γυρω σου αλλαζουν,πωσ μπορεισ να μεινεισ σταθεροσ?
οταν οσα ηταν δεδομενα χανονται και οσα νομιζεσ γκρεμιζονται
ποιοσ καταφερνει να μεινει αλωβητοσ?

ολα διαφορετικα,ανατροπεσ που δεν περιμενεσ,που μονο να φανταστεισ μπορουσεσ...
ολα ενα κουβαρι...ενα κουβαρι γεγονοτα,αναμνησεισ,θυμησεισ...
στην μεση,εσυ...σε μια δινη που σε παρασερνει,χωρισ να σε ρωταει...
που φερνει τα πανω κατω χωρισ να μπορεισ να τ σταματησεισ...

παρασυρομενοσ σε εναν τυφωνα καταστασεων...
μπερδεμενοσ απο τισ εικονεσ,δημιουργηματα τισ φαντασιασ σου ή ενοσ εχθρου αγνωστου για τον εαυτο σου..?


δεξια,αριστερα,αριστερα και δεξια ξανα..κανεισ..
κανεισ δεν ειναι διπλα σου....να μιλησεισ?σε ποιον?
να πεισ τι?ποιεσ λεξεισ μπορουν ν περιγραψουν αυτα τ πρωτογνωρα αισθηματα τρομου φοβου λυπησ και αποριασ που κατακλυζουν το ανυπερασπιστο μυαλο σου..?


ολα αλλαζουν...
σε προειδοποιησα...δεν μ ακουσεσ..
ποτε δεν ακουσ κανεναν εσυ...ξεροκεφαλοσ...
και τωρα πωσ ν ξεμπλεξεισ..?ενα μπερδεμα...
μπερδεμενα συναισθηματα,καταστασεισ,μπερδεμενεσ σκεψεισ και ονειρα ακομα...


ολα μαζι...ενα μπαλωμα στ πουκαμισο που εχεισ χρονια ν φορεσεισ..
ενα καλημερα που ειχεσ καιρο να ακουσεισ και μια χειραψια που δεν ηθελεσ ποτε να κανεισ...
μια θαλασσα που αποφασισε να σκασει στα ποδια σου ενα αυγουστιατικο πρωινο..
ενα φιλι που ποτε δεν ηθελεσ να ερθει...


ποιοσ θα με βοηθησει να καταλαβω τι γινεται..?
ποιοσ θα μου δειξει τον τροπο για να ξεμπλεξω..?

Σάββατο 2 Οκτωβρίου 2010

φοβαμαι

ουτε την περιφρονηση μου δεν αξιζεισ..και ομωσ σου εχω δωσει πολλα περισσοτερα...
σου εχω χαρισει νυχτεσ που το φεγγαρι ελαμπε και φωτιζε την καθε σκοτεινη γωνια των σκεψεων μου..
σου εχω χαρισει μερεσ που ο ηλιοσ επαιζε κρυφτο με τα συννεφα και με τον εαυτο μου...
δακρυα επνιξαν τα ματια μου ψαχνοντασ διεξοδο για να αποδρασουν...
και γελια αντυχησαν για χαρη σου σε μια απελπισμενη προσπαθεια να διωξω την ησυχια...

προσπαθω να σε αποφυγω...χανομαι σε σκεψεισ χωρισ νοημα για να μην με βρεισ εσυ..
κρυβομαι πισω απο σωρουσ εικονεσ και παιχνιδια για να μην με πλησιασεισ...
γελαω,γελαω,γελαω..αυτο το γαργαρο γελιο ειναι ο μονοσ συμμαχοσ μου..
μονο αυτο μπορει να σε νικησει,σε ξαφνιαζει και εσυ παραιτησε...

αλλα οχι για πολυ..παραμονευεισ στα σκοτεινα σοκακια...περιμενεισ υπομονετικα τα βροχερα απογευματα που τριγυρναω χαμενοσ στουσ δρομουσ...
με παρακολουθεισ,ψαχνεισ την ευκαιρια...να με βρεισ απροστατευτο,μονο και χαμενο σε αλκοολ μπουκαλια...
και τοτε...τοτε μπαινεισ βιαια στο μυαλο μου,στισ απροστατευτεσ σκεψεισ μου χωρισ προειδοποιηση και μετατρεπεσαι στον χειροτερο μου εφιαλτη..στον μεγαλυτερο φοβο μου...
εσυ...εσυ εισαι ολα αυτα που φοβαμαι...μια προσωποποιηση του δυνατοτερου εχθρου μου..

και λυγιζω..καποια στιγμη θα λυγισω..και θα σε αφησω να με παρεισ..να με ταξιδεψεισ σε ολα αυτα που φοβαμαι..να με πασ ωσ το αγνωστο και ακομα παραπερα...να με πασ στην κολαση του εαυτου μου,στισ απυθμενεσ σκεψεισ μου που μενουν καλα κρυμενεσ στο πισω μεροσ του μυαλου μου..
αλλα οχι τωρα..δεν ηρθε η ωρα...δεν θελω να πεθανω...και καταφερνω και σου ξεφευγω...φευγω μακρυα...

νιωθω να τρελενομαι....η τρελα διυσδυει στο μυαλο μου χωρισ καμια προειδοποιηση..
μα δεν ειναι αραγε η μονη αρρωστια που σε αφηνει πραγματικα να ζησεισ?
τρεχω στουσ δρομουσ,προσπαθω να κρυφτω,να βρω ενα μεροσ να αποθεσω το ταλαιπωρημενο μου κορμι,μακρυα απο τον κινδυνο που παραμονευει...μακρυα απο την τρελα που μου χτυπαει την πορτα γελωντασ χαιρεκακα...

που να κρυφτω απο τον θανατο που ολο με βρισκει και μου στεινει παγιδεσ..?