πιο πολυ απ'ολα

απ'ολα πιο πολυ,αυτο να φοβασαι..

αυτο σε καταστρεφει,σε κραταει πισω,αυτο σε πληγωνει..

αυτο σε κανει να ζεισ ξανα τα ιδια λαθη,εκεια που τοσο πολυ ειχεσ μετανιωσει..

οι ιδιεσ φριχτεσ στιγμεσ επαναλαμβανονται μπροστα σου..

γιατι,τι ειναι αυτο που σε κανει να ζεισ απ την αρχη τουσ πονουσ εκεινουσ,τουσ παλιουσ?

γιατι,τι ειναι αυτο που σε κανει να ξεχνασ?

ποιοσ ερωτασ αραγε σβησμενοσ απο καιρουσ ξεχασμενουσ,σε τραβαει μαγνητησ

μια κολαση να πωθεισ τοσο πολυ να ξανα ζησεισ?

μακρυα απο ενα μελλον που διαγραφεται λαμπρο που εχεισ ελπιδεσ να ζησεισ κατι καλο

σε ενα παρον που το χαρακτηριζεισ,ζοφερο που δεν αντεχεισ στην ιδεα ουτε λεπτο...

απ'ολα πιο πολυ,αυτο να φοβασαι..

αυτο που δεν σ αφηνει να χαρεισ,μια αγαπη,τισ στιγμησ...

αυτο που δεσ σ αφηνει να δεισ,την τοση ομορφια τησ ζωησ...

οταν το παρελθον γινεται παρον,και το παρον δεν εχει μελλον..

οι ικεσιεσ σου για αλλαγη,να πεφτουν στο κενο

και εσυ να καταριεσαι την στιγμη που εφερε αυτο το φριχτο θεριο...

πιο πολυ απ ολα αυτο να φοβασαι..

γιατι μονο το απωθημενο εχει την δυναμη να σε τραβηξει στην δινη του..

να χασεισ τα λογικα σου και να τα θεωρησεισ ολα δικα σου..

μονο η γλυκια αναμνηση ενοσ ερωτα που δεν εζησεσ ποτε..

σε βουλιαζει στην αβυσοο,ερμαιο ενοσ συναισθηματοσ που δεν ενιωσες ποτε...

η αναγκη να ξαναφερεισ το παρελθον σε ενα παρον που δεν θα υπαρξει...

η βεβαιοτητα οτι ολα θα ειναι αλλιωσ,οτι ολα θα ειναι καλα...

η σιγουρια με την οποια παρατασ τα παντα,ακομα και αν αυτα σε κανουν χαρουμενο,

για να ζησεισ ενα μελλον σαν φλογα απο κερι,που με το παραμικρο αερακι θα φυγει...

που σε λιγεσ ωρεσ θα λιωσει το κερι και μαζι μ αυτο η ουτοπια που ειχεσ φτιαξει στο μυαλο σου..

πιο πολυ απ'ολα αυτο να φοβασαι...

τα ιδια λαθη ξανα και ξανα..μα ποτε δεν μαθανεισ?

αν μπορουσα..

αν μπορουσα να σου πω δυο στιγμεσ,μια αληθεια..

δεν θα εκρυβα πια νοηματα στα ψεματα,στη συνηθεια..

αν μπορουσεσ να δεισ,περα απτο ψεμα,μια μονο στιγμη..

αυτο το χαοσ που κρυβει,κουβαρι η ψυχη...

αν μπορουσα να βρω,μια λεξη,να περιγραφει εκεινα...

οσα αισθηματα και πονουσ κρυβονται στισ σκιεσ φοβισμενα..

αν μπορουσα να βρω μια εικονα με αυτα που προσπαθουν να ξεχαστουν

να περιγραφει οσα χρονια δεν μπορεσαν να ειπωθουν

αν μπορουσα να βρω εναν ρυθμο να συντροφευει τα βηματα μου...

θα ακουγα την καρδια σου..μου φτανει να ειμαι κοντα σου..

ενα χρωμα να βρω να ζωγραφισω την ζωη σου..

θα ηταν πολυχρωμο και αυτο μαζι με το φιλι σου..

απογνωση η λεξη που εψαχνα να βρω..

κρυφτηκε στο αγνωστο και εγω δεν εχω οδηγο...

μπλεχτηκα στουσ λαβυρινθουσ των σκεψεων μου..

και το θαρροσ σιγα σιγα εγκατελειψε τον εαυτο μου..

ποτε θα ξεπερασω τουσ φοβουσ που κυριαρχουν στο μυαλο μου?

να καταφερω να σταθω μπρος στ' ονειρο μου..

ποιο ψεμα να πω μπασ και βρεισ την αληθεια?

πνιγμενοι σε κατι παλια του μυαλου μασ παραμυθια..

αν μπορουσα να βρω μια ιστορια να πιστεψεισ..

στο ρινγκ..

ισωσ καποια στιγμη ολα θα πανε καλα...μια αρχη που δεν ηρθε ακομα,μια ελπιδα για ενα τελοσ που μπορει να μην ερθει ποτε..

ανυποφορη η καθημερινοτητα,μια ρουτινα που σε σκοτωνει..και εσυ τι να κανεισ,τι μπορεισ να κανεισ? go with the flow..

μα γιατι να μην μπορεισ να αντισταθεισ,να επαναστατησεισ?

και οχι εναντια σε εναν αγνωστο εχθρο απ'τα ξενα,αλλα εναντια στην ιδια σου την ζωη,εναντια στην ρουτινα!

ενα κουβαρι ειναι ολα κ εσυ εχεισ κληθει να το ξεμπερδεψεισ...

αληθεια ποση υπομονη εχεισ??

απαισια η γνωση του να μην μπορεισ να κανεισ τιποτα...ανυποφορη η σιγουρια οτι σε αυτον τον αγωνα εισαι μονοσ σου...

ανελεητα χτυπηματα καθιστουν αδυνατη την διαφυγη σου απο ενα μελλον που δεν σου αρεσει,απο ενα παρον που δεν σου ταιριαζει...

αναγκη για ενα διαλειμμα απο αυτο που εισαι..ενα διαλειμμα απο την ιδια την ζωη..

που να πιστεψεισ?ποιον να πιστεψεισ..?

θαρροσ..

ολα καποτε θα τελειωσουν..ακομα κι αν δεν αρχισαν ποτε...

ψεματα

φορεσεσ μια μασκα στο προσωπο σου,και?

νομιζεισ οτι κατι εκανεσ?

οτι κρυβεισ την ασχημια σου,την απανθρωπια σου?

δεν δειχνεισ τα συναισθηματα σου,

το ποιοσ εισαι, και τι χαιρεσαι??

εισαι ενασ ψευτησ,ενα ψεμα,ενα τιποτα

τιποτα αληθινο δεν εχεισ πανω σου

ψευτικο υφοσ,προσωπο,χαρακτηρα

εισαι ενασ καθρεφτησ,

ενα αντιγραφο ενοσ ειδωλου που αλλοι

σου εχουν μαθει να λατρευεισ.

εχεισ γινει ενα θυμα ενοσ κοσμου

που σου δημιουργει ψευτικεσ αναγκεσ,

που σε κανει να νιωθεισ ευτυχισμενος

ακομα κι αν θεσ να βαλεισ τα κλαματα.

εβαλεσ μια μασκα,και?

εγω ακομα βλεπω ποιοσ εισαι,

το τερασ που κρυβεισ μεσα σου,

μπορω και βλεπω τα σαπια χαρακτηριστικα σου.

το ψευτικο χαμογελου σου,που απο τν προσπαθεια,

εχει γινει μονιμο και αλλο συναισθημα

δεν αφηνεισ τον εαυτο σου να ζησει.

απο ενα προσωπειο για να κρυψεισ μια αληθεια που ποναει

κατηντησες θυμα ενοσ συγχρονου ψεματοσ.

ποτε δεν θα μπορεσεισ να νιωσεισ ευτυχισμενοσ.

σε λυπαμαι

βοηθεια,μαμα..

φοβαμαι,μαμαι,φοβαμαι και κλαιω..

λυπαμαι τοσο πολυ...μα δεν μπορω να κανω τιποτα..

θυμασαι,μαμα?που σου ελεγα οτι ολα θα πανε καλα?

που σε εβλεπα να κλαισ και ερχομουν και σε αγγαλιαζα?

μακαρι να μπορουσα να το πω και τωρα,μαμα,μακαρι να μπορουσα να σε αγγαλιασω και τωρα.

αν ησουν εδω θα εκλαιγεσ και εσυ μαμα,και ισωσ τοτε σε παρηγορουσα ξανα..

κλαιω μαμα,γιατι κλαιω?

γιατι δεν ειμαι δυνατοσ,οπωσ τοτε?

και εσυ που εισαι μαμα??κατι μου ειπανε αλλα δεν καταλαβα..

ημουν αρκετα μικροσ οταν εφυγεσ...ηθελα να σε ακολουθησω αλλα δεν με αφησαν..

δεν με ηθελεσ διπλα σου,μαμα?στο ταξιδι σου?

μου ειπανε δεν θα ξαναγυρισεις,γιατι με αφησεσ μαμα?

και τωρα που ειμαι μονοσ,που φοβαμαι,που εισαι?

εχω καιρο να βγω στην γειτονια,να παιξω μπαλα...

δεν θυμαμαι το χρωμα του ουρανου ουτε το φωσ του ηλιου..

θελω να φαω σοκολατα,μαμα,θελω τοσο πολυ να φαω λιγη σοκολατα!

να βγω εξω,να αναπνευσω καθαρο αερα.μου λειπει τοσο πολυ ο αερασ,μαμα...

ερχεται καθε μερα ενασ κυριοσ και με κοιταει απο πανω μεχρι κατω,

με τρομαζει μαμα!!!

ο πατερασ ειναι τοσο θλιμενοσ..δεν μπορω να τον παρηγορησω...

τωρα φοβαμαι και εγω...

μιλανε σιγα για να μην ακουσω αλλα εγω κανω τον κοιμησμενο και ακουω..

ολο λενε για κατι εγχειρησεισ και συνεχεια αναφερουν μια λεξη που κατι μου θυμιζει..

καρκινο μαμα...τι ειναι αυτο??με τρομαζει αυτη η λεξη αλλα δεν ξερω γιατι..

μου λενε οτι υπαρχει περιπτωση να ερθω να σε βρω,γιατι μαμα?

και εγω χαιρομαι που θα ερθω μαζι σου αλλα ο πατερασ ολο κλαιει..

λεει οτι εγω και εσυ μοιαζουμε,οτι εχουμε κατι κοινο...

μαμα,ποναω....ποναει ολο μου το σωμα αλλα δεν το δειχνω,δεν το λεω..

θελω να δωσω δυναμη στον μπαμπα...

μαμα...ελα εδω,σε παρακαλω...δεν θελω να ερθω να σε βρω χωρισ τον μπαμπα..

μαμα,σαγαπαω!

φωσ

γιατι,μονο οταν ερχεσαι αντιμετωποσ με τον θανατο συνειδητοποιεισ ποσο μικρη ειναι η ζωη...

περναει,σε αγγιζει,σου δινει μια ιδεα για το ποσο υπεροχα πραγματα μπορει να σου προσφερει και φευγει,τοσο αθορυβα οσο ηρθε....

και,εσυ,δεν προλαβαινεισ να δεισ τιποτα,δεν προλαβαινεισ να γνωρισεις τιποτα.ερμαιο των γεγονοτων και των καταστασεων που σε οδηγουν,στην εσχατη περιπτωση,στην τρελα..

μονο ο θανατοσ μπορει να σε κανει να πιστεψεισ στην ζωη,να αγαπησεις την ζωη,να ζησεις!

οταν,οταν καταλαβαινεισ οτι ολα τελειωνουν,οτι ηρθε η ωρα ν ξυπνησεισ απο το ονειρο σου φαινονται ολα τοσο ομορφα..!τα πιο καθημερινα πραγματα μοιαζουν με θαυματα φτιαγμενα μονο για σενα...τα προσεχεισ ολα,τιποτα δεν σου ξεφευγει.γνωριζεισ τον κοσμο απο την αρχη,σαν ενα μωρο!

γιατι ο θανατοσ,σε μετρατρεπει σε νηπιο που σφυζει απο ζωη,ετοιμο να ανακαλυψει,μονο του,τον κοσμο...

εναν κοσμο γεματο μικρα,υπεροχα,μοναδικα θαυματα.εναν κοσμο λουσμενο στα χαμογελα.

μονο απο τα ματια του θανατου βλεπουμε οτι ο κοσμοσ ειναι γεματοσ ΦΩΣ!

χειμωνασ!!

θελω να πιασουν τα κρυα

να μην νιωθω τα δαχτυλα μου και η μυτη μου να γινεται κοκκινη σαν του κλοουν

θελω να ερθει το κρυο

να χρειαζεται να φοραω 5 μπλουζεσ και 3 ζακετεσ για να μην νιωθω το κρυο

θελω να ερθει χειμωνασ

να φοραω αστεια κασκολ και περιεργουσ σκουφουσ,μαλλινα γαντια και χοντρεσ καλτσες!

να πινω ζεστη σοκολατα και να νιωθω στο σωμα μου την ζεστη

θελω να τα βλεπω ολα ασπρα απο το χιονι ή απο την πρωινη παχνη

και τα μαλλια μου να γινονται χαλια απο την υγρασια και το κρυο

θελω να ερθει ο χειμωνασ

να κλεινομαι σε ζεστα μικρα γλυκα καφε με μια τεραστια κουπα τσαι γιατι ποναει ο λαιμοσ μου και αρρωστησα

να καθομαι μπροστα στο τζακι και να απλωνω τα χερια μου για να ζεσταθω!

θελω ν ερθει το κρυο

να βγαινω στισ 6 και να ειναι βραδυ,να ξυπναω στισ 7 και να ειναι ολα παγωμενα

να παγωνουν τα χερια μου και να μην νιωθω τιποτα

να παγωνουν τα ποδια μου και να μην μπορω να περπατησω

θελω να μυρισει χειμωνασ..!!

πως να σε σωσω απο μενα?

ειμαστε σε μια δινη και ολο βουταμε

σε μια αβυσσο που φτιαξαμε οι ιδιοι

σε ενα μαυρο πιο κρυο και απ΄το αυριο

σε ενα παρον που ολο χανεται και φευγει

και εγω,πωσ να το βρω?

που ειναι η αρχη και που το τελοσ,

σε μια ιστορια που απ'την αρχη ειχε τελειωσει?

πριν ξεκινησει καταστραφηκαν τα ονειρα

και οι ελπιδεσ εξατμιστηκαν με μιασ

χωρισ ζωνεσ ασφαλειασ

χωρισ "σταματα" ή "φοβαμαι"

ενασ ανεμοστροβιλος που ολο μασ παει

δεν εχουν νοημα οι συγγνωμεσ

και τα λυπαμαι δεν χωρανε..

πωσ να σε σωσω απο μενα?

που ολο σε μπλεκω και χανομαστε μαζι

πωσ να σωθεισ που δεν μ'αφηνεισ να σ'αφησω

πωσ ν ξεφυγω που ολο κοντα σου με κρατασ

σωσε τον εαυτο σου και ασε πισω εμενα
να παλευω με μια αληθεια που θελω να ξεχασω
με εχθρο εναν καθρεφτη
και τα ψεματα ενοσ ξενου εαυτου

πωσ να σωθουμε απο ενα τελοσ που προβλεψανε αλλοι για μασ?

προβλιματισμοι ενοσ φιλου..

Θέλω να δώσω μια κλοτσιά σ'αυτή τη ζωή, να απαλλαγώ απ'όλες τις υποχρεώσεις,να μην ξανανιώσω το άγχος της αμφιβολίας, το βάρος της μετάνοιας, την ματαιότητα της θλίψης! βλέπω παντού δωμάτια χωρίς να βλέπω τις πόρτες ..δεν μπορεί να είναι έτ...σι... κάτι κρύβεται πίσω απο την κουρτίνα που με έχουν βάλει να κοιτάω, μήπως δεν είμαι ακόμη αρκετά «ψηλός» για να δώ από πίσω της; Θέλω να ρίξω μια κρυφή ματιά έστω και για λίγο, να δώ πως θα ήταν η ζώη μου αμα ζούσα ελεύθερος και ανεξάρτητος! Καμία δέσμευση και κανένας ενδοιασμός! Έρμεος των παθών μου και εκτελεστής των αχαλίνωτων επιθυμιών μου… .

Εξάλλου τα όρια είναι για τους μικρόψυχους και τους αδύναμους! Ή μάλλον όχι.. Είναι για τους αναποφάσιστους και τους δειλούς… σαν εμένα. Μάλλον ανήκω και εγώ σε αυτό το σύνολο των αναποφασιστοδειλομικροψυχοαδυναμους , συμβιβασμένους με την ζωή, ανθρώπους.

Λένε ότι άμα ποθείς κατι πραγματικά , μπορείς να το καταφέρεις. Ε, εγώ θέλω πραγματικά να ζήσω ελεύθερος. Παράλληλα με την επιθυμία μου όμως τρέφεται η δείλια και αμφιβολία σαν παράσιτα που δεν με αφήνουν να το καταφέρω. Τελικά δεν το ποθώ αρκετά ή μήπως η θεωρία περι συσχέτισης πόθου-πραγμάτωσης δεν υφίσταται; Αν η απάντηση βρίσκεται στο πρώτο ερώτημα τότε ποιο είναι το μέτρο σύγκρισης του πόθου;

Ο μόνος τρόπος για να καθορίσεις τις επιθυμίες σου είναι να σκεφτείς μέχρι τι είσαι διατεθειμένος να κάνεις για να τις πραγματοποιήσεις. Μα από τη στιγμή που περιορίζεις τον εαυτό σου μέσα στον νου σου, απομακρύνεσαι και από τον αρχικό σου στόχο… Άρα η θεωρία είναι «μούφα»; Τελικά υπάρχουν τα όρια για όλους μας; Είναι στο χέρι μας να τα σπάσουμε;

part 4 the last one..

θελω να τουσ πεισ

πωσ δεν φοβαμαι πια

αυτο το φωσ που ολο ζυγωνει

ποιοσ τολμαει να διαβασει αυτα που θα του πω,ποιοσ?

χρονια εψαχνα για μια αληθεια

εχει γινει πλεον μια συνηθεια

 κατι δικα μου ονειρα χαμενα

στη σιωπη

πεθαινω

κι ομωσ,κατι μενει πισω

που πηγε ο θανατοσ κι ακομα να 'ρθει??

part 3

τι να πω για να σε σωσω?

πωσ να σου πω για την φωτια

αφου φοβαμαι πωσ θα σβησει?

δωματιο αδειο,απο χαρεσ

συρταρι γεματο,με ηδονεσ

προσωπο αδειο,πεθαμενο θαρρεισ,

σελιδεσ γεματεσ,ονειρα ζωης

ποιοσ θα ασχοληθει με εναν τρελο,ποιοσ?

ενα στυλο,η ζωη μου

και λιγο αγαπη

μια ιδεα,εγω,

και τα πολλα μου λαθη

πεθανα

κι ομωσ θα ζησω

part 2

πολυ φοβαμαι,πωσ ξεχνιεμαι

πωσ γινομαι καπνοσ

ανακαλυψε μαζι μου

τι θα πει το φως

πεθαινω

κι ομωσ,τωρα ζω

αλλαζουν ολα και εγω χανομαι

δεν προλαβαινω να τα δω

κι απορω

ποιον δρομο να διαβω?

πεθαινω,

κι ομωσ,δεν εζησα