αν φαντασια και ψεμα ειναι ενα και το αυτο,
τοτε οι συγγραφεις ειναι μανιωδεις ψευτες

στα 24 γραμματα του αλφαβητου, κρυβονται πολυ περισσοτερα απ' οτι στο μυαλο οποιουδηποτε ανθρωπου

γι' αυτο μαρεσει να διαβαζω...γιατι διαβαζοντας γινομαι κι εγω ποιητης

δε φτάνει να θέλεις να αγαπήσεις
πρέπει και να μπορείς

ο θεος πεθανε
και τον σκοτωσαμε εμεις
οι ιδιοι


Υπάρχει μια λεπτή γραμμή που διαχωρίζει το γέλιο από τον πόνο, την κωμωδία από την τραγωδία, το χιούμορ από το τραύμα (Erma Bombeck)

Δευτέρα 30 Αυγούστου 2010

it's just the way we are!


Life is hard, life is short,
And no matter from where you come from,
 It will always be the same,
We all try so hard to make our way through this life
Through hard moments,
Through those difficult times,
We all fight for what we believe in,
We all fight for what gives us a reason to live for,
This single reason that makes us stays alive every days of our life,
For a chance to make it to the top,
For a chance to make a difference,
We all fight hard, we all fall down, and we all try again, and again.
Because this is just who we are,
Because we all have something worth living for.
Some people live in search of power,
Other in search of money,
Other in search of knowledge,
We all want something different, but,
Deep inside our hearts we are all searching for one and only thing,
The same thing that
Will put a smile upon your face every morning when you will look at yourself in the mirror,
The same thing that
 Will make tears dropping off your eyes every time you will have to face the truth,
The same thing that
Will make you realize that you just lost something you needed the most in your life.
This same thing makes us dreaming of the impossible and the unbelievable,
Of the unimaginable and the surreal.
And when we find it, it gives a whole new vision of our life,
It gives us hope,
It lights up our passion,
And just gives us strength to continue no matter what the condition are or will be…
It’s the pure essence of our life,
It’s what creates us from the beginning,
And is what will be left when will be gone,
And when you will find it, you will remember it all your life,
It will be like a drug to you, and you will seek for it more and more every day.
You will not live for that, but you will live with that, and you will share it with every person you meet
You will give it back to them, like a favor, you will transmit it to the ones who cares about you, like a present… and you will do anything to keep it alive in your heart like an inconsumable flame that will never fade away…
This single little thing we all need, is no more than love… love!
This single word, hides inside its meaning a billions feelings,
This single word can make the whole world upside down, it can create it, can destroy it and like in the beginning can built it again…
Love is everything, is what we need to live, what we need to continue, and what we are when we’ll be gone…

Παρασκευή 13 Αυγούστου 2010

αντιο

εχω τοση αγαπη μεσα μου...τοσα συναισθηματα,τοση φροντιδα,τοσα πραγματα να δωσω...
καθε φορα που γνωριζω καποια ανακαλυπτω και κατι αλλο στον εαυτο μου που δεν το ηξερα..
καμια δεν δεχτηκε αυτα που ηθελα να του δωσω..καμια δεν τα ηθελε..και μενω μονοσ μου απλα κοιταζοντασ τον τοιχο..
η αγαπη εγινε πονοσ και η φροντιδα φοβοσ...
φοβοσ για το τι τελικα ειναι η αγαπη..
φοβοσ για το ποια ακομα θα με πληγωσει...
για το ποσεσ ακομα θα με σκοτωσουν...
πεθανα..πεθαινω σιγα σιγα εξ'αιτιασ των μαχαιριων που μου εχουν δωσει..
εγω τουσ δινω την ζωη μου και αυτεσ τον θανατο μου...
τον θανατο τησ αδικοχαμενησ μου ψυχης...
ειναι κριμα..εχω τοσα πολλα να δωσω και κανεναν να τα παρει...
τα πεταω κι εγω και γινομαι σκληροσ..σκληροσ σαν πετρα και απωρθητοσ σαν φρουριο...
σασ χαιρετω απο την κολαση...
Αντιο!!!

Πέμπτη 12 Αυγούστου 2010

ματωμενο φυλαχτο

ξυπνω,ανοιγουν τα ματια
μπαινει το φωσ,το μυαλο μου κομματια
βουτηγμενο στου πονου τα κρυα νερα

κρυφτηκε παλι στην δικια μου την κολαση
ελπιδασ πεταλουδα
σε αδικουσ κοσμουσ γυρναει και χανεται
στων παιδιων τα παλια τα παιχνιδια

να φυγουν δεν θελω τα ωραια τα ονειρα
εγιναν ζωη μου,κομματι δικο μου
μονοσ δεν θελω να μεινω ξανα

στα χρονια εκεινα που η γη λυσμοναει
και η καρδια μου με τα χρονια ξεχναει
μονη ελπιδα εικονεσ ονειρων
οι ξεχασμενοι στοχοι των νεων παιδιων

κοιταζω ψηλα,με θαλασσα μοιαζει
μπλε σαν τα ματια σου,ο ουρανοσ
και ο ηλιοσ να λαμπει σαν διαμαντι μπαροκ

λουζει με ελπιδα τισ καρδιεσ των ανθρωπων
ξεπλενει τον πονο με νερο θεικο
και η γη ξαναγιεννεται απο τισ σταχτεσ
παρθενα,αθωα,ονειρικη

αυτην την ελπιδα,εγω
την πηρα ματωμενο φυλαχτο
και στην καρδια την κρυβω,μην χαθει
περα απ'του πονου τα λημερια
περα απ'του πολεμου την νεκρικη σιωπη
θα βρεισ την ελπιδα σ'εναν κοσμο
σε μια γη ουτοπικη

Τετάρτη 11 Αυγούστου 2010

σκεψεισ...ασυναρτησιες..

ειναι ομορφα εδω...κ τοσο ρομαντικα..προσπαθησα ν μετρησω τ αστρα..ειν τοσα πολλα..τοσοι πλανητεσ..τοσοι ηλιοι...ολοι σαν τν δικο μασ..
μ κανει κ νιωθω τοσο ασημαντοσ..τοσο μικροσκοπικοσ αλλα κ απο την αλλη σημαντικοσ..ειμ κ εγω μεροσ αυτου τ συνολου...ανηκω κ εγω στ συμπαν..
αν δν υπηρχα πολλα θ ηταν διαφορετικα..μαρεσει ν κοιταω τ αστερια...μ κανουν ν ξεχνιεμαι...ειν εξωγηινα κ μ κανουν ν νιωθω ομορφα..
τ αστερια κρυβουν μεσα ολεσ τισ ελπιδεσ μ,τ ονειρα μ...γι αυτο μαρεσει τ σκοταδι..γτ κρυβει τν κοσμο..τν πραγματικοτητα..
πολεμοι,πεινα,πολιτικη...ασχημεσ καταστασεισ...ψεματα..ποσα απο αυτα π μασ λενε καθημερινα ειναι αληθεια??
τι μασ κρυβουν?τι συμβαινει πραγματικα γυρω μασ??ειν ομορφα εδω..δν θελω ν φυγω...κ π ν παω?πισω στην πολη?
βαριεμαι...βαριεμαι τ ιδια κ τ ιδια..μια καθημερινοτητα π δν αλλαζει..τ ιδιο ξανα κ ξανα κ ξανα...ε βαρεθηκα...
αλλα δν ξερω τ μπορω ν κανω γ ν τ αλλαξω..ποιοσ ξερει?ποιοσ μπορει??
προσπαθω ν πραγματοποιησω τ ονειρα μ..αλλα κ αυτα ειν δυσκολα...ισωσ κ ν βαριεμαι ν προσπαθησω..ειν δυσκολο ν προσπαθεισ ν πετυχεισ κατι..
ημουν στην γειτονια χθεσ...σιχαινομαι ν κανω παρεα μ ατομα π δν εχουν ονειρα,στοχουσ...π τ μονο π κανουν ειν ν καθονται ολη μερα..
τι με νοιαζει για την γκομενα π εριξεσ χθεσ ή γ τν τυπο π παραλιγο ν εδερνεσ??δν μιλασ γ τπτ αλλο..παρα μονο γ καθημερινεσ βλακειεσ..
σταματα..τ σεξ δν ειν τοσο σημαντικο...ουτε το ποτο..ουτε τ τσιγαρο...ουτε τ ποδοσφαιρο.μιλα κ γ κατι αλλο!!!!
αμαν αυτη η κατασταση...γτ ειν ολοι τοσο συμβατικοι??εγω προσπαθω ν μν ειμαι...αν κ μαλλον ειμαι..!
μετανιωνεισ γ αυτο π εισαι..γ αυτα π κανεισ..αλλα δν μπορεισ ν τ αλλαξεισ...δν τολμασ!!κ ποιοσ ν γινεισ??
τα προτυπα σ ειν τ ιδια κ τ ιδια..οι σταρ τησ τηλεορασης,του κινηματογραφου,των μιντια γενικοτερα..ξερεισ κ τπτ αλλΟ??
εχεισ διαβασει ποτε σ βιβλιο??ασχοληθηκεσ ποτε μ τν πολιτικη?
ψευτεσ κ αυτοι..ολοι ιδιοι...ιδιεσ ιδεεσ διατυπωμενεσ μ διαφορετικα λογια..σαλτσεσ,σαλτσεσ,σαλτσεσ χωρισ νοημα...αληθεια ποιοσ τουσ ακουει?ποιοσ τουσ πιστευει??
νυσταζω..αλλα βαριεμαι ν κοιμηθω...χασιμο χρονου...ολα χασιμο χρονου ειναι,ισωσ...θελω ν βαλω δυνατα τν μουσικη κ ν ξεδωσω...
ν ξεσκασω...εχει πλακα...αλλα βαριεμαι...διαβασα ενα βιβλιο προσφατα...σημερα τ τελειωσα..χθεσ τ αρχισα..πλακα ειχε..ηταν στ αγγλικα..
ωραια γλωσσα τ αγγλικα...αλλα δν εχω πτυχια..δν θελω κι ολασ...βλακεια ειν τ πτυχια...αποδηκνυεισ τισ γνωσεισ που ισωσ εχεισ σημερα κ ισχυουν γ τ επομενα δεκα χρονια..π μπορει εσ ν εχεισ ξεχασει την γλωσσα...ασε π δν την μαθαινεισ κ ακριβωσ...μαθαινεισ οτι ειν απαραιτητο γ ν παρεισ ενα αριστα στισ εξετασεισ...εγω τ σνομπαρω αυτα..ναι ειμαι σνομπ...ετσι μεγαλωσα..ετσι ειμαι στην τελικη!! ολοι ειμαστε σνομπ καπωσ..τ εχουμε στ πετσι  μασ..προσπαθουμε ν τ αποβαλλουμε αλλα δν ειν παντα ευκολο..οταν δν τ περιμενουμε τσουπ ξετρυπωνει απο μεσα μασ...
κωλοκοινωνια...μασ βαζει σε καλουπια,σ προτυπα..δν μασ αφηνει ν κανουμε τπτ..ν εκφραστουμε ελευθερα..
ποιοσ απο εσασ θ πηγαινε ν πιασει κουβεντα σ εκεινον τν αγνωστο π βλεπεισ καθε μερα στν σταση κ σ εχει κανει εντυπωση??
ποιοσ θα του ελεγε απλα ενα γεια,μια καλημερα??ελαχιστοι..ετσι μασ εχει φτιαξει η κοινωνια μασ..ν φοβομαστε ν ζησουμε, να εκφραστουμε...

Τρίτη 10 Αυγούστου 2010

αναμνησεισ

ειναι ωραιοσ ο πονοσ..κρυβεσαι στην αγκαλια του κ τν αφηνεισ να σε ταξιδεψει..σ ολα αυτα π σε πονουν..σ ολα αυτα π φοβασαι..
ειναι ασφαλεια ο πονοσ...δν χρειαζεται ν σκεφτεισ..ν τολμησεισ..να ζησεισ..απλα πονασ..απλα τον αφηνεισ να σε παρει..κ οπου σ παει..
ωραια δικαιολογια...σε γλυτωνει απο πολλα..απο την ιδια την ζωη...σε ταξιδευει..,κυριωσ στ παρελθον..στισ αναμνησεισ..
ειναι ωραιο ν χανεσαι στισ αναμνησεισ..σε ολα αυτα π εζησεσ κ δν θ ξαναγυρισουν..σ ολα αυτα π καποτε σ εκαναν ευτυχισμενο..π σ εκαναν ν γελασ...αναμνησεισ...γεματεσ πονο..χαρα...θλιψη..ηρεμια..φοβο...δν θ ξαναρθουν..περασαν κ εφυγαν..ηρθε ο χρονοσ..η στιγμη,σ ακουμπησε κ εφυγε...αφησε ανεξιτηλο τ σημαδι του πανω σ κ μετα σ παρατησε...κ μετα περασε...
βγαινεισ εξω..δν αντεχεισ την κλεισουρα του σπιτιου..τ οτι ολα κατι σου θυμιζουν..εκεινη την αισθηση πωσ οσο καθεσαι τοσο σε σκοτωνουν ολα αυτα π εγιναν...περπατασ στν δρομο...ο αερασ σ ψιθυριζει τ ονομα τησ...η βροχη σ χτυπαει στ προσωπο αλλα σαρεσει...
τ βημα σου σε βγαζει στην θαλασσα...ωραια η θαλασσα..σου θυμιζει τν εαυτο σ..μια απεραντη φουρτουνα..ακουσ τ κυματα..σε ηρεμουν..
η βροχη εχει μουσκεψει τα ρουχα σ αλλα δεν τ εχεισ παρατηρησει..δεν σ νοιαζει.πονασ...κ ειν ενασ πονοσ π δν σ αφηνει ν σκεφτεισ..
καλυτερα ισωσ...οσο σκεφτεσαι τοσο τ πραγματα γινονται χειροτερα..ή απλα ετσι νομιζεισ...αφηνεισ τν εαυτο σ ν χαθει..σ ολα οσα ζησατε μαζι..
στισ στιγμεσ π περασατε παρεα..αναπολεισ..παρακαλεισ ν ξαναρθουν..να ξαναρθει..θελεισ να τν δεισ..να χαθεισ στην αγκαλια τσ..
συναισθηματα ερχονται στην επιφανεια..δεν σ αφηνουν ν μιλησεις...ενασ κομποσ στ λαιμο σου,αυτα π ζησατε..
κατα βαθοσ τ ξερεισ..δν θ ξαναγυρισει..ολα τελειωσαν..εφυγε.....εχεισ κρυωσει...η βροχη τωρα σε χτυπαει ανελεητα...
καθε σταγονα,μια αναμνηση..καθε σταγονα,πιο κοντα στην εξιλεωση..η θαλασσα,η βροχη,ο συννεφιασμενοσ ουρανοσ...τιποτα δν θ μπορουσε να αντικατοπτρισει καλυτερα την διαθεση σου...σημερα αφηνεισ τν χρονο να σε γυρισει πισω,στο παρελθον..ολα οσα ζησατε..ενα κουβαρι στ μυαλο σ..
νιωθεισ αδειοσ αλλα κ πιο γεματοσ απο ποτε...γεματοσ συναισθηματα..συναισθηματα χωρισ νοημα,χωρισ λογο υπαρξησ..
αυριο θ ξαναγυρισεισ ισωσ στ παρον..ισωσ γινεισ λιγο ρεαλιστησ..ισωσ βρεισ την δυναμη να προχωρησεισ και ν τν ξεχασεισ..
σημερα αφηνω τον εαυτο μ ν γυρισει πισω..

Δευτέρα 9 Αυγούστου 2010

αξιες...

δεν σου αξιζει...δεν σου αξιζω...ισωσ να σου αξιζει κατι καλυτερο..
μα,ποιοσ οριζει τι μασ αξιζει??ποιοσ οριζει την αξια μασ? υπαρχει καποιο κριτηριο για το τι αξιζουμε και το τι οχι?
κ αν εγω δεν θελω αυτο π μ αξιζει?τι με νοιαζει αν μου αξιζει η καλυτερη γκομενα του κοσμου, ενασ μεγαλυτεροσ βαθμοσ στ σχολειο, καλυτεροι φιλοι..
αν εγω δεν θελω αυτα τ καλυτερα τοτε που ειν τ προβλημα? δεν μ νοιαζει τι νομιζετε εσεισ οτι μ αξιζει..κ εσεισ λαθοσ κανετε..εμεισ,μονοι μασ δινουμε αξια στον εαυτο μασ..εμεισ μονοι μασ αποφασιζουμε τι αξιζουμε,τι αξιζει ν ειν διπλα μασ...
σταματα..σκασε..."δεν σ αξιζει"
χεστηκα...εγω τ θελω..και θ τ διεκδικησω...κ ασ μ πληγωσει..κ ασ μ καταστρεψει..κ ασ ειναι χειροτερο απο αυτο π μ αξιζει...εγω τ θελω..κ θ τ αποκτησω...αληθεια γιατι αυτη η μανια με τισ αξιεσ?γτ ν μν αφησουμε τν καθε ανθρωπο να παρει οχι αυτο που του αξιζει αλλα αυτο που θελει ο ιδιοσ..αυτο π ορισε ο ιδιοσ οτι του αξιζει...
μπορει εκεινη η γκομενα ν μν μ αξιζει αλλα εγω αυτην γουσταρω...αυτην θελω...εσενα τι σε νοιαζει??
γιατι δεν κοιταει ο καθενασ τον εαυτο του? "νοιαζομαι γ σενα" σκατα...δν νοιαζεσαι..απλα σαρεσει να το παιζεισ εξυπνοσ και να γυρνασ να μου λεσ "στα 'λεγα εγω"...χαχα..κ επειδη μ τ λεγεσ,τι??ποιοσ σου ειπε οτι εγω σ ακουγα?εγω τν καρδια μ ακουω..κ οταν την ακουσ τοτε ολα πανε καλα..
τοτε ολα θ ερθουν οπωσ θεσ...μου τα λεγεσ εσυ..τι μου ελεγεσ δλδ?οτι αυτη η κοπελα ειναι πουτανα κ θ μ πληγωσει??οτι μ αξιζει κατι καλυτερο?
ε,και?παντα υπαρχει η πιθανοτητα να σε πληγωσει ο οποιοσδηποτε,για τον οποιοδηποτε λογο..!δεν μπορεισ ποτε να εισαι σιγουροσ,δν μπορεισ
ποτε να ξερεισ τι θα γινει,τι θα φερει η ζωη..δεν εχει σημασια τι αξιζουμε αλλα τι θελουμε...τι αγαπαμε...
σταματηστε αυτον τον διαχωρισμο..αυτην τν διαστρωματωση που επικραττει..ολοι ειμαστε ιδιοι..ολοι αξιζουμε το ιδιο..κ στ κατω κατω ολοι το ιδιο
θ παρουμε τελικα...2 μετρα γησ..γιατι να μην καταληξουμε εκει εχοντασ ζησει κ εχοντασ αποκτησει ολα οσα ΘΕΛΑΜΕ κ οχι ολα οσα οι αλλοι οριζαν
οτι πρεπει να αποκτησουμε???

Γι'αυτο πολεμαμε

πολεμαμε για ονειρα
αδυνατα φανταζουν μπροσ μασ
προσπαθουμε να τα αγγιξουμε
μα αυτα απομακρυνονται
ελπιδεσ χαμενεσ στο σκοταδι
ενοσ ανισου πολεμου

μετα την τελευταια μαχη,τιποτα
εξαφανιζονται τα ονειρα
χωρισ ποτε αληθινα δικα μασ να 'ταν
και ξεψυχαμε αφηνοντασ στον θανατο
μια σταλα ελπιδασ,
το μονο που απεμεινε απο μασ

η τελευταια μαχη εναντιον μιασ σκιασ,
στο τελοσ τιποτα δεν μενει
μονο τα ερειπια εκατονταδων μαχων τησ ζωησ
Γι'αυτο πολεμαμε
για να αργησει το τελοσ να 'ρθει
σ'εναν πολεμο που εξαλειφει
την ελπιδα,τα ονειρα,τον εαυτο μασ

για γαληνη στισ ψυχεσ
των αδικοχαμενων μασ ονειρων
και για μια δοση Παραμυθιου
στη μιζερια τησ ζωησ
γι'αυτο πολεμαμε

Σάββατο 7 Αυγούστου 2010

θαλασσα

οπωσ παντα,η θαλασσα διαθετει ενα μεγαλειο και μια απλοτητα συμπαντικησ φυσεως που επιβαλλει τη σιωπη. Γιατι,τι μπορει να πει ο ανθρωπος,ιδιαιτερα τη νυχτα,οταν ο ωκεανος ειναι μονος με τον γεματο αστερια ουρανο; Ο καθενας κοιταζει μακρυα,αμιλητος, παραιτημενος απο καθε δυναμη του ενω παλιες κουβεντες, παλιες εικονες περνουν πολυαριθμες απο το μυαλο του. Η θαλασσα ειναι οπωσ η μουσικη: φερνει μεσα της και αγγιζει τα ονειρα της ψυχης. Η ομορφια της οφειλεται στο οτι μας αναγκαζει να καταδυθουμε στους γονιμους βυθους της ψυχης, οπου ερχομαστε αντιμετωποι με τον εαυτο μας. Για την ωρα ειμαστε εξαντλημενοι απο την φουρτουνα των τελευταιων ημερων. Αναμηρυκαζουμε και βαζουμε σε ταξη, με μια ασυνειδητη διεργασια ολα αυτα που ανετραπηκαν μεσα μας.

Πέμπτη 5 Αυγούστου 2010

παραληρημααα

ενα συνηθισμενο παιδι σε εναν συνηθισμενο κοσμο..αυτο ειμαι..αλλα ποιος δεν ειναι συνηθισμενος; ποιοσ οριζει το συνηθισμενο;..εχετε παρατηρησει ποτε τον κοσμο; τα προσωπα τους..τι κρυβουν πισω απο αυτα; περπατηστε στον δρομο..κοιταξτε..μην βλεπετε απλα..χαραγμενα στα προσωπα τουσ συναισθηματα και κακουχιες...τι αληθεια μπορει να κρυβει καποιος πισω απο ενα ψευτικο χαμογελο; πισω απο ψευτικα δακρυα ή θυμο χωρις λογο και αιτια; κανεις δεν ειναι αυτο που δειχνει..και ξυπνας μια μερα και αντιλαμβανεσαι οτι ποτε δεν ηξερεσ πραγματικα τα ατομα που χρονια ολοκληρα ηταν διπλα σου, που ειχατε περασει στιγμες μαζι.. μεσα σε ενα δευτερολεπτο,ολα αλλαξαν..ακομα και ο τροπος που βλεπεις τα πραγματα..προσωπεια..ολοι φορανε προσωπεια..δεν αφηνουν τον πραγματικο τους εαυτο να φανει..ντρεπονται,φοβουνται,ανησυχουν..ειναι τοσο ευκολο να δειξουμε εναν εαυτο που δεν ειμαστε,να κρυφτουμε στο σκοταδι ενος ψεματος και να νιωσουμε ασφαλεια και σιγουρια..θελει θαρρος να δειξουμε στον αλλον ποιοι ειμαστε..θαρροσ και δυναμη..δυναμη που πολλοι δεν εχουν...θαρροσ που λιγοι τολμανε να δειξουν..αλλα ετσι μονο δημιουργουνται αληθινεσ σχεσεις..οταν δειχνεισ τον αληθινο σου εαυτο..οταν εισαι αληθινος με τουσ γυρω σου..πολλεσ φορεσ οι ανασφαλειεσ και τα κομπλεξ μασ, μασ σταματανε στο να δειχνουμε το ποιοι ειμαστε..θα μασ αποδεχτουν; θα μασ δεχτουν οπωσ ειμαστε; αν δεν τουσ αρεσουμε; αν μασ χλευασουν; αν μασ κοροιδεψουν; θα το αντεξουμε; και αν μεινουμε μονοι; μοναξια..αυτο φοβουνται ολοι...αλλα οταν δεν δειχνουμε τον αληθινο μασ εαυτο μηπωσ δεν ειμαστε μια ζωη μονοι; αφου δεν μπορουν να αναπτυχθουν αληθινεσ σχεσεις, αληθινεσ φιλιες...δεν μπορεις να συζητησεις σοβαρα με καποιον,να μιλησεις για τον εαυτο σου και τους προβληματισμους..και καταληγουμε να δημιουργουμε εναν ψευτικο κοσμο γυρω μασ,μια ουτοπια...ενα ψεμα καταληγουμε..και εμεις και η ζωη μας..ποιοσ θελει να ζει σε ενα ψεμα; ποιος θελει να καταληξει ενα ψεμα;

Γιατι αν πεθανεισ..

Γιατί αν πεθάνεις... θα είμαι μόνος...
Γιατί αν πεθάνεις, θα είμαι μόνος. Μια αλήθεια που δε μπορώ να τη σηκώσω. Ένα βάρος που δε θέλω να μάθω αν θα αντέξω.
 Μια κατάσταση που δε θέλω να σκεφτώ...

Ετοιμάζεσαι να κάνεις κάτι μεγάλο. Σε παρασύρει η καρδιά σου. Δεν αναλογίζεσαι κόστος και μετά.
 Μόνο το τώρα... Καλά κάνεις. Θα σε αφήσω απλά να "είσαι". Ότι είσαι εσύ, δεν αλλάζει.
 Ούτε το μυαλό σου, ούτε το σκεπτικό σου. Μα με τη πράξη σου με φέρνεις κοντά σε μια αλήθεια που δε μπορώ να αντικρίσω.

Γιατί αν πεθάνεις... θα είμαι μόνος... Και αυτό είναι τρομακτικό, τουλάχιστον... Όσο εγωιστικό και αν ακούγεται,
 είναι μια αλήθεια που δε θέλω να δεχτώ ότι μπορεί να υπάρξει. Δε μπορώ να σε κοιτάω στα μάτια όταν στο λέω αυτό.
 Συγνώμη... Ούτε αυτό στο λέω... Ούτε μπορώ να είμαι δίπλα σου, όπως θέλεις... Είναι πέρα απο μένα, να χάσω το
μοναδικό άτομο που έχω στο κόσμο... Εκείνο το άτομο που με δέχτηκε όπως είμαι, που στέκεται δίπλα μου παρά τα όσα
υποφέρει απο μένα.

Θα είμαι κοντά σου... Θα σε κοιτάω... Όχι όμως δίπλα σου...
Φυσηξε ο Άνεμος στις 02:06 20 ενιωσαν το αγγιγμα...

Όταν έχεις στερέψει...
Σκέφτεσαι το μέχρι τώρα. Πώς έφτασες ως εδώ και τί έζησες... Μεγάλο ταξίδι... σε τόσο λίγο χρόνο...

Αναρωτιέσαι γιατί δε νιώθεις όπως πριν. Πόσα έχουν αλλάξει μέσα σου. Σε τόσο λίγο... αν κλείσεις τα βλέφαρα,
σου φαίνονται όλα σα μια στιγμή. Μια, μικρής χρονικής διάρκειας, ταινία που κέρδισε το πρώτο βραβείο στο δράμα,
τη χαρά, τη λύπη και την απόλαυση... Πλήρης και ελλιπής, ο εαυτός σου καλείται να συνεχίσει.

Σκονταύτεις όμως. Γιατί; Τί σε εμποδίζει; Κοιτάς τη καρδιά σου και βλέπεις ότι δεν αιμορραγεί πια...
Ενσαρκώνεις ένα χαμόγελο, όταν αυτό όμως συναντάει τα μάτια σου, νιώθει την αλήθεια. Δεν αιμορραγείς γιατί δεν
έχει άλλο αίμα να στάξει...

Η μόνιμη παρέα σου, η απορία, σου πιάνει κουβέντα και συζητάς μαζί της.
- Τί είναι αυτό που έχει μείνει μέσα μου;
- Το κενό, σου αποκρίνεται...
- Μα δεν είναι νωρίς για κάτι τέτοιο;
- Ποιός καθορίζει το χρόνο; Αν κοιτάξεις γύρω σου θα δεις ότι κυλάει διαφορετικά για τον καθένα... έτσι δεν είναι;
- Μα πως θα συνεχίσω χωρίς συναισθήματα;
- Θα βρεις τον τρόπο, δε σε φοβάμαι. Την επόμενη φορά όμως να βρεις τον τρόπο να σταματήσεις την αιμοραγία,
πριν στερέψει ξανά...

Η καρδιά είναι ένα δοχείο που αδειάζει αμέσως και γεμίζει στάλα στάλα... Να το θυμάσαι αυτό και να το σέβεσαι...
Γιατί μετά ίσως να μην υπάρχει δοχείο..

ξεκιναμε με το παρελθον...

κοιτα μεσα μου

Βυθίζομαι στο απόλυτο σκοτάδι
σε μία άβυσσο που έφτιαξες για μένα
και το μυαλό μου γυρνά σε γεγονότα περασμένα
Μια αίσθηση γλυκιά με κατατρέχει
καθώς περνάω του πόνου το κατώφλι
Τι με περιμένει δεν φοβάμαι
μαζί σου έζησα τον χειρότερό μου εφιάλτη
και το πιο γλυκό μου όνειρο
Και τώρα γαλήνια το τέλος να'ρθει περιμένω
πιο μίζερα απ'την ζωή δεν θα'ναι
πιο άδεια χωρίς εσένα δίπλα μου
Δεν έχω τίποτα πια για να προσμένω
εμένα δεν μ'αγάπησε κανείς
μα κοίτα, που τώρα γι'αγάπη αργοπεθαίνω