φοβαμαι

ουτε την περιφρονηση μου δεν αξιζεισ..και ομωσ σου εχω δωσει πολλα περισσοτερα...

σου εχω χαρισει νυχτεσ που το φεγγαρι ελαμπε και φωτιζε την καθε σκοτεινη γωνια των σκεψεων μου..

σου εχω χαρισει μερεσ που ο ηλιοσ επαιζε κρυφτο με τα συννεφα και με τον εαυτο μου...

δακρυα επνιξαν τα ματια μου ψαχνοντασ διεξοδο για να αποδρασουν...

και γελια αντυχησαν για χαρη σου σε μια απελπισμενη προσπαθεια να διωξω την ησυχια...

προσπαθω να σε αποφυγω...χανομαι σε σκεψεισ χωρισ νοημα για να μην με βρεισ εσυ..

κρυβομαι πισω απο σωρουσ εικονεσ και παιχνιδια για να μην με πλησιασεισ...

γελαω,γελαω,γελαω..αυτο το γαργαρο γελιο ειναι ο μονοσ συμμαχοσ μου..

μονο αυτο μπορει να σε νικησει,σε ξαφνιαζει και εσυ παραιτησε...

αλλα οχι για πολυ..παραμονευεισ στα σκοτεινα σοκακια...περιμενεισ υπομονετικα τα βροχερα απογευματα που τριγυρναω χαμενοσ στουσ δρομουσ...

με παρακολουθεισ,ψαχνεισ την ευκαιρια...να με βρεισ απροστατευτο,μονο και χαμενο σε αλκοολ μπουκαλια...

και τοτε...τοτε μπαινεισ βιαια στο μυαλο μου,στισ απροστατευτεσ σκεψεισ μου χωρισ προειδοποιηση και μετατρεπεσαι στον χειροτερο μου εφιαλτη..στον μεγαλυτερο φοβο μου...

εσυ...εσυ εισαι ολα αυτα που φοβαμαι...μια προσωποποιηση του δυνατοτερου εχθρου μου..

και λυγιζω..καποια στιγμη θα λυγισω..και θα σε αφησω να με παρεισ..να με ταξιδεψεισ σε ολα αυτα που φοβαμαι..να με πασ ωσ το αγνωστο και ακομα παραπερα...να με πασ στην κολαση του εαυτου μου,στισ απυθμενεσ σκεψεισ μου που μενουν καλα κρυμενεσ στο πισω μεροσ του μυαλου μου..

αλλα οχι τωρα..δεν ηρθε η ωρα...δεν θελω να πεθανω...και καταφερνω και σου ξεφευγω...φευγω μακρυα...

νιωθω να τρελενομαι....η τρελα διυσδυει στο μυαλο μου χωρισ καμια προειδοποιηση..

μα δεν ειναι αραγε η μονη αρρωστια που σε αφηνει πραγματικα να ζησεισ?

τρεχω στουσ δρομουσ,προσπαθω να κρυφτω,να βρω ενα μεροσ να αποθεσω το ταλαιπωρημενο μου κορμι,μακρυα απο τον κινδυνο που παραμονευει...μακρυα απο την τρελα που μου χτυπαει την πορτα γελωντασ χαιρεκακα...

που να κρυφτω απο τον θανατο που ολο με βρισκει και μου στεινει παγιδεσ..?