αν φαντασια και ψεμα ειναι ενα και το αυτο,
τοτε οι συγγραφεις ειναι μανιωδεις ψευτες

στα 24 γραμματα του αλφαβητου, κρυβονται πολυ περισσοτερα απ' οτι στο μυαλο οποιουδηποτε ανθρωπου

γι' αυτο μαρεσει να διαβαζω...γιατι διαβαζοντας γινομαι κι εγω ποιητης

δε φτάνει να θέλεις να αγαπήσεις
πρέπει και να μπορείς

ο θεος πεθανε
και τον σκοτωσαμε εμεις
οι ιδιοι


Υπάρχει μια λεπτή γραμμή που διαχωρίζει το γέλιο από τον πόνο, την κωμωδία από την τραγωδία, το χιούμορ από το τραύμα (Erma Bombeck)

Δευτέρα 20 Δεκεμβρίου 2010

painting

στην αρχη,δεν σε νοιαζει
με ονειρο μοιαζει
και σε συγκινει...
εισαι κατι και κινεισαι
στου αιωνα το αλλοκοτο φευγιο
με συντροφο μονο το κενο
μια μαζα,ενα χρωμα
αραγε αυτο ειναι η ζωη?
δεν σε νοιαζει,πλεον,τι.
πετασ σε μια αβυσσο
σε εναν αιθερα που τελοσ δεν εχει
δεν σε νοιαζει που πασ
τι εισαι δεν εχει σημασια
ουτε αν ξαναπερασεσ απο'δω
εισαι ενα τιποτα που ολο κινειται..

ειναι η αναγκη 
να φτιαχνουμε σχηματα στον αερα
[να τουσ δινουμε μια καποια μορφη]
που με κανει να πιανω το πινελο
να κοπιαζω ξανα απο την αρχη
ειναι η αναγκη
να τραβαμε γραμμεσ
και φτιαχνω σχηματα τρελα
ασυναρτητα ασυνδετα κι ασχετα.
δεν σκεφτομαι τι χρωματα βαζω
ουτε τι μορφεσ παιρνουνε αυτα
μονο του κινειται το πινελο
και το χερι μου τρεχει τρελο
να προλαβει τα σχηματα 'κεινα
που υπηρχαν πριν απ'αυτο.
δεν εχει σημασια τι θελω εγω να φτιαξω
παιρνει μονο του μορφη
γινεται αυτο που θελει
μια σκια που υπνοβατει
απο εναν κοσμο που τα ματια δεν βλεπουν
γεφυρα γινεσαι 'συ
και οπου θελει ασ βγει...

ενασ πινακασ αδειοσ..που θα σ'οδηγησει αυτη την φορα?

Πέμπτη 16 Δεκεμβρίου 2010

ηλιος

και ξαφνικα τιποτα
εφυγε η μερα
και η νυχτα πηγε μακρυα
να μην βλεπει τα χαλια σου
να μην ακουει τισ φωνεσ σου
να μην νιωθει την λυπη σου..

το μονο που μενει,
αναμεσα κατι
δεν ειναι μερα
αλλα ουτε και νυχτα
κοιτα πωσ αλλαζουν
τα χρωματα που βρηκα
σε μια παραλια χαμενη
στο βαθοσ ομωσ
παντα κατι μενει
ξεχασμενο απ'ολουσ
η ομορφια του ομωσ μενει
πεσ μου τι βλεπεισ
στο σπασμενο κομματι
του κοσμου που λειπει
που εμεινε μοναχοσ του
να μαζεψει τ κομματια του..
τι εισαι,αερασ?
να διωχνει την βρωμα μακρυα
μηπωσ εισαι ο ηλιοσ?
να δειχνει αυτο το μισος ξανα και ξανα
εμφανιζεται μπροστα μου
μια εικονα απο παλια
θυμασαι που παιζαμε σε εκεινουσ τουσ δρομουσ
τοτε που ημασταν παιδια?

τωρα τιποτα δεν εμεινε
τα παιχνιδια χαθηκαν
με την ληθη παιζουναι κρυφτο
και τα παιδια που ημασταν τοτε
με τον θανατο κυνηγητο..

Δευτέρα 13 Δεκεμβρίου 2010

σκασε βλακα

μην κοιτασ πισω,βλακα,δεν θα δεισ τιποτα καινουργιο!
ολο οι ιδιεσ καταστασεις,τα ιδια λαθη,δεν βαρεθηκεσ να τα βλεπεισ?
οι ιδιοι ανθρωποι,αυτοι που σε πληγωσαν,τι τουσ κοιτασ?
δεν βλεπεισ οτι δεν θα αλλαξει τιποτα?οτι το παρελθον θα μεινει παρελθον
και το μελλον δεν θα ερθει οσο εσυ δεν το κοιτασ?
τοσα ψεματα κι εσυ,κολλασ σε οτι περασεσ και δεν το ξεπερνασ..
δεν εισαι ο μονοσ που πληγωθηκεσ,δεν εισαι ο μονοσ που θα πληγωθεισ..
αλλα ειναι παρελθον,περασε,τωρα τιποτα δεν μενει...
μην κοιτασ πισω,μονο θα σε πληγωσει αυτο το πισωγυρισμα..
προχωρα μπροστα και ολα ομορφα θα γινουν...
κοιτα μπροστα και ολα θα λαμψουν ξανα,οπωσ και πρωταα...!

Κυριακή 12 Δεκεμβρίου 2010

αραγε ξερεισ..?

αραγε ξερεισ ποια ειμαι και που παω?τι ειναι αυτο που κουβαλαω μεσα μου παντου..αραγε ξερεισ ποιον δρομο ακολουθαω κι αν μεσα μου ποναω ή γελω?αραγε νοιαζεσαι να  δεισ τι με πληγωνει,τι με σκοτωνει,μου ματωνει την καρδια?θα θελα να ξερα τι ξερεισ για μενα κι αν θα ηθελεσ να με μαθεισ ξανα.αραγε νοιαζεσαι να δεισ προσ τα που παω,αν πεσω κι εαν σηκωθω..?θα θελα να ξερα τι ξερεισ για μενα...αν ξερεισ ποσο πονω.αραγε νοιαζεσαι να μαθεισ τι θελω,αν σ αγαπαω ή εαν σε μισω..?

Κυριακή 5 Δεκεμβρίου 2010

[unknown]


τι κι αν ο δρομοσ προσ στον παραδεισο φτανει σε σενα
τι κι αν εσυ,δεν εισαι εδω
μοιαζουνε ολα με ενα καλα στημενο ψεμα
με μια κατασταση που δεν εχει τελειωμο...

τι κι αν εφυγεσ απο κοντα μου..
και ισωσ δεν σε ξαναδω..
τι κι αν σκοτωσεσ το γελιο μου
θα το παρω πισω,εγω μπορω!!

μπορω να χαμογελαω,
κοιτοντασ μοναχα ψηλα
μπορω να γινομαι χαρουμενη
σκεφτομενη οτι ολα θα πανε καλα...

μπορω να κλεψω την λαμψη του ηλιου
οταν αυτοσ δυει στον ουρανο
μπορω να δω περα απο σενα..
ο κοσμοσ ποτε δεν τελειωνε εκει...

μπορω να θαυμασω ενα λουλουδι
και να κανω σαν μικρο παιδι...
ενα θαυμα ειναι ολα
κριμα που εσυ ποτε δεν θα το δεισ..

μπορει να μου κλεψεσ την ευτυχια
μπορει να μου κατεστρεψεσ την ζωη
ομωσ εγω δεν κραταω κακια
ευχομαι τα καλυτερα να τα βρεισ εσυ

γιατι εγω εμαθα να αγαπαω
και αμα καμια φορα πονω
ολο αυτο να το ξεπερναω
και ξανα με την καρδια μου να γελω

σε εναν υπονομο ζουμε ολοι
λιγοι ομωσ κοιταζουνε ψηλα
τα αστερια που ολο λαμπουν
ο,τι κι αν γινει εκει,μακρυα

σε λυπαμαι,αγνωστε ξενε μου
κι ασ με πληγωσεσ τοσο πολυ
λυπαμαι που δεν ειδεσ τ αστερια μου
και δεν θα νιωσεισ τι θα πει μουσικη

Κυριακή 28 Νοεμβρίου 2010

πιο πολυ απ'ολα

απ'ολα πιο πολυ,αυτο να φοβασαι..
αυτο σε καταστρεφει,σε κραταει πισω,αυτο σε πληγωνει..
αυτο σε κανει να ζεισ ξανα τα ιδια λαθη,εκεια που τοσο πολυ ειχεσ μετανιωσει..
οι ιδιεσ φριχτεσ στιγμεσ επαναλαμβανονται μπροστα σου..
γιατι,τι ειναι αυτο που σε κανει να ζεισ απ την αρχη τουσ πονουσ εκεινουσ,τουσ παλιουσ?
γιατι,τι ειναι αυτο που σε κανει να ξεχνασ?

ποιοσ ερωτασ αραγε σβησμενοσ απο καιρουσ ξεχασμενουσ,σε τραβαει μαγνητησ
μια κολαση να πωθεισ τοσο πολυ να ξανα ζησεισ?
μακρυα απο ενα μελλον που διαγραφεται λαμπρο που εχεισ ελπιδεσ να ζησεισ κατι καλο
σε ενα παρον που το χαρακτηριζεισ,ζοφερο που δεν αντεχεισ στην ιδεα ουτε λεπτο...
απ'ολα πιο πολυ,αυτο να φοβασαι..

αυτο που δεν σ αφηνει να χαρεισ,μια αγαπη,τισ στιγμησ...
αυτο που δεσ σ αφηνει να δεισ,την τοση ομορφια τησ ζωησ...
οταν το παρελθον γινεται παρον,και το παρον δεν εχει μελλον..
οι ικεσιεσ σου για αλλαγη,να πεφτουν στο κενο
και εσυ να καταριεσαι την στιγμη που εφερε αυτο το φριχτο θεριο...

πιο πολυ απ ολα αυτο να φοβασαι..
γιατι μονο το απωθημενο εχει την δυναμη να σε τραβηξει στην δινη του..
να χασεισ τα λογικα σου και να τα θεωρησεισ ολα δικα σου..
μονο η γλυκια αναμνηση ενοσ ερωτα που δεν εζησεσ ποτε..
σε βουλιαζει στην αβυσοο,ερμαιο ενοσ συναισθηματοσ που δεν ενιωσες ποτε...

η αναγκη να ξαναφερεισ το παρελθον σε ενα παρον που δεν θα υπαρξει...
η βεβαιοτητα οτι ολα θα ειναι αλλιωσ,οτι ολα θα ειναι καλα...
η σιγουρια με την οποια παρατασ τα παντα,ακομα και αν αυτα σε κανουν χαρουμενο,
για να ζησεισ ενα μελλον σαν φλογα απο κερι,που με το παραμικρο αερακι θα φυγει...
που σε λιγεσ ωρεσ θα λιωσει το κερι και μαζι μ αυτο η ουτοπια που ειχεσ φτιαξει στο μυαλο σου..
πιο πολυ απ'ολα αυτο να φοβασαι...

τα ιδια λαθη ξανα και ξανα..μα ποτε δεν μαθανεισ?

Τετάρτη 24 Νοεμβρίου 2010

αν μπορουσα..

αν μπορουσα να σου πω δυο στιγμεσ,μια αληθεια..
δεν θα εκρυβα πια νοηματα στα ψεματα,στη συνηθεια..
αν μπορουσεσ να δεισ,περα απτο ψεμα,μια μονο στιγμη..
αυτο το χαοσ που κρυβει,κουβαρι η ψυχη...
αν μπορουσα να βρω,μια λεξη,να περιγραφει εκεινα...
οσα αισθηματα και πονουσ κρυβονται στισ σκιεσ φοβισμενα..
αν μπορουσα να βρω μια εικονα με αυτα που προσπαθουν να ξεχαστουν
να περιγραφει οσα χρονια δεν μπορεσαν να ειπωθουν
αν μπορουσα να βρω εναν ρυθμο να συντροφευει τα βηματα μου...
θα ακουγα την καρδια σου..μου φτανει να ειμαι κοντα σου..
ενα χρωμα να βρω να ζωγραφισω την ζωη σου..
θα ηταν πολυχρωμο και αυτο μαζι με το φιλι σου..
απογνωση η λεξη που εψαχνα να βρω..
κρυφτηκε στο αγνωστο και εγω δεν εχω οδηγο...
μπλεχτηκα στουσ λαβυρινθουσ των σκεψεων μου..
και το θαρροσ σιγα σιγα εγκατελειψε τον εαυτο μου..
ποτε θα ξεπερασω τουσ φοβουσ που κυριαρχουν στο μυαλο μου?
να καταφερω να σταθω μπρος στ' ονειρο μου..
ποιο ψεμα να πω μπασ και βρεισ την αληθεια?
πνιγμενοι σε κατι παλια του μυαλου μασ παραμυθια..

αν μπορουσα να βρω μια ιστορια να πιστεψεισ..

Τρίτη 23 Νοεμβρίου 2010

στο ρινγκ..


ισωσ καποια στιγμη ολα θα πανε καλα...μια αρχη που δεν ηρθε ακομα,μια ελπιδα για ενα τελοσ που μπορει να μην ερθει ποτε..
ανυποφορη η καθημερινοτητα,μια ρουτινα που σε σκοτωνει..και εσυ τι να κανεισ,τι μπορεισ να κανεισ? go with the flow..
μα γιατι να μην μπορεισ να αντισταθεισ,να επαναστατησεισ?
και οχι εναντια σε εναν αγνωστο εχθρο απ'τα ξενα,αλλα εναντια στην ιδια σου την ζωη,εναντια στην ρουτινα!
ενα κουβαρι ειναι ολα κ εσυ εχεισ κληθει να το ξεμπερδεψεισ...
αληθεια ποση υπομονη εχεισ??
απαισια η γνωση του να μην μπορεισ να κανεισ τιποτα...ανυποφορη η σιγουρια οτι σε αυτον τον αγωνα εισαι μονοσ σου...
ανελεητα χτυπηματα καθιστουν αδυνατη την διαφυγη σου απο ενα μελλον που δεν σου αρεσει,απο ενα παρον που δεν σου ταιριαζει...
αναγκη για ενα διαλειμμα απο αυτο που εισαι..ενα διαλειμμα απο την ιδια την ζωη..
που να πιστεψεισ?ποιον να πιστεψεισ..?
θαρροσ..

ολα καποτε θα τελειωσουν..ακομα κι αν δεν αρχισαν ποτε...

Πέμπτη 18 Νοεμβρίου 2010

ψεματα


φορεσεσ μια μασκα στο προσωπο σου,και?
νομιζεισ οτι κατι εκανεσ?
οτι κρυβεισ την ασχημια σου,την απανθρωπια σου?
δεν δειχνεισ τα συναισθηματα σου,
το ποιοσ εισαι, και τι χαιρεσαι??
εισαι ενασ ψευτησ,ενα ψεμα,ενα τιποτα
τιποτα αληθινο δεν εχεισ πανω σου
ψευτικο υφοσ,προσωπο,χαρακτηρα
εισαι ενασ καθρεφτησ,
ενα αντιγραφο ενοσ ειδωλου που αλλοι
σου εχουν μαθει να λατρευεισ.
εχεισ γινει ενα θυμα ενοσ κοσμου
που σου δημιουργει ψευτικεσ αναγκεσ,
που σε κανει να νιωθεισ ευτυχισμενος
ακομα κι αν θεσ να βαλεισ τα κλαματα.
εβαλεσ μια μασκα,και?
εγω ακομα βλεπω ποιοσ εισαι,
το τερασ που κρυβεισ μεσα σου,
μπορω και βλεπω τα σαπια χαρακτηριστικα σου.
το ψευτικο χαμογελου σου,που απο τν προσπαθεια,
εχει γινει μονιμο και αλλο συναισθημα
δεν αφηνεισ τον εαυτο σου να ζησει.
απο ενα προσωπειο για να κρυψεισ μια αληθεια που ποναει
κατηντησες θυμα ενοσ συγχρονου ψεματοσ.
ποτε δεν θα μπορεσεισ να νιωσεισ ευτυχισμενοσ.

σε λυπαμαι

Τετάρτη 17 Νοεμβρίου 2010

βοηθεια,μαμα..

φοβαμαι,μαμαι,φοβαμαι και κλαιω..
λυπαμαι τοσο πολυ...μα δεν μπορω να κανω τιποτα..
θυμασαι,μαμα?που σου ελεγα οτι ολα θα πανε καλα?
που σε εβλεπα να κλαισ και ερχομουν και σε αγγαλιαζα?
μακαρι να μπορουσα να το πω και τωρα,μαμα,μακαρι να μπορουσα να σε αγγαλιασω και τωρα.
αν ησουν εδω θα εκλαιγεσ και εσυ μαμα,και ισωσ τοτε σε παρηγορουσα ξανα..
κλαιω μαμα,γιατι κλαιω?
γιατι δεν ειμαι δυνατοσ,οπωσ τοτε?
και εσυ που εισαι μαμα??κατι μου ειπανε αλλα δεν καταλαβα..
ημουν αρκετα μικροσ οταν εφυγεσ...ηθελα να σε ακολουθησω αλλα δεν με αφησαν..
δεν με ηθελεσ διπλα σου,μαμα?στο ταξιδι σου?
μου ειπανε δεν θα ξαναγυρισεις,γιατι με αφησεσ μαμα?
και τωρα που ειμαι μονοσ,που φοβαμαι,που εισαι?
εχω καιρο να βγω στην γειτονια,να παιξω μπαλα...
δεν θυμαμαι το χρωμα του ουρανου ουτε το φωσ του ηλιου..
θελω να φαω σοκολατα,μαμα,θελω τοσο πολυ να φαω λιγη σοκολατα!
να βγω εξω,να αναπνευσω καθαρο αερα.μου λειπει τοσο πολυ ο αερασ,μαμα...
ερχεται καθε μερα ενασ κυριοσ και με κοιταει απο πανω μεχρι κατω,
με τρομαζει μαμα!!!
ο πατερασ ειναι τοσο θλιμενοσ..δεν μπορω να τον παρηγορησω...
τωρα φοβαμαι και εγω...
μιλανε σιγα για να μην ακουσω αλλα εγω κανω τον κοιμησμενο και ακουω..
ολο λενε για κατι εγχειρησεισ και συνεχεια αναφερουν μια λεξη που κατι μου θυμιζει..
καρκινο μαμα...τι ειναι αυτο??με τρομαζει αυτη η λεξη αλλα δεν ξερω γιατι..
μου λενε οτι υπαρχει περιπτωση να ερθω να σε βρω,γιατι μαμα?
και εγω χαιρομαι που θα ερθω μαζι σου αλλα ο πατερασ ολο κλαιει..
λεει οτι εγω και εσυ μοιαζουμε,οτι εχουμε κατι κοινο...
μαμα,ποναω....ποναει ολο μου το σωμα αλλα δεν το δειχνω,δεν το λεω..
θελω να δωσω δυναμη στον μπαμπα...
μαμα...ελα εδω,σε παρακαλω...δεν θελω να ερθω να σε βρω χωρισ τον μπαμπα..
μαμα,σαγαπαω!

Δευτέρα 15 Νοεμβρίου 2010

φωσ


γιατι,μονο οταν ερχεσαι αντιμετωποσ με τον θανατο συνειδητοποιεισ ποσο μικρη ειναι η ζωη...
περναει,σε αγγιζει,σου δινει μια ιδεα για το ποσο υπεροχα πραγματα μπορει να σου προσφερει και φευγει,τοσο αθορυβα οσο ηρθε....
και,εσυ,δεν προλαβαινεισ να δεισ τιποτα,δεν προλαβαινεισ να γνωρισεις τιποτα.ερμαιο των γεγονοτων και των καταστασεων που σε οδηγουν,στην εσχατη περιπτωση,στην τρελα..
μονο ο θανατοσ μπορει να σε κανει να πιστεψεισ στην ζωη,να αγαπησεις την ζωη,να ζησεις!
οταν,οταν καταλαβαινεισ οτι ολα τελειωνουν,οτι ηρθε η ωρα ν ξυπνησεισ απο το ονειρο σου φαινονται ολα τοσο ομορφα..!τα πιο καθημερινα πραγματα μοιαζουν με θαυματα φτιαγμενα μονο για σενα...τα προσεχεισ ολα,τιποτα δεν σου ξεφευγει.γνωριζεισ τον κοσμο απο την αρχη,σαν ενα μωρο!
γιατι ο θανατοσ,σε μετρατρεπει σε νηπιο που σφυζει απο ζωη,ετοιμο να ανακαλυψει,μονο του,τον κοσμο...
εναν κοσμο γεματο μικρα,υπεροχα,μοναδικα θαυματα.εναν κοσμο λουσμενο στα χαμογελα.
μονο απο τα ματια του θανατου βλεπουμε οτι ο κοσμοσ ειναι γεματοσ ΦΩΣ!

Δευτέρα 8 Νοεμβρίου 2010

χειμωνασ!!

θελω να πιασουν τα κρυα
να μην νιωθω τα δαχτυλα μου και η μυτη μου να γινεται κοκκινη σαν του κλοουν
θελω να ερθει το κρυο
να χρειαζεται να φοραω 5 μπλουζεσ και 3 ζακετεσ για να μην νιωθω το κρυο
θελω να ερθει χειμωνασ
να φοραω αστεια κασκολ και περιεργουσ σκουφουσ,μαλλινα γαντια και χοντρεσ καλτσες!
να πινω ζεστη σοκολατα και να νιωθω στο σωμα μου την ζεστη
θελω να τα βλεπω ολα ασπρα απο το χιονι ή απο την πρωινη παχνη
και τα μαλλια μου να γινονται χαλια απο την υγρασια και το κρυο
θελω να ερθει ο χειμωνασ
να κλεινομαι σε ζεστα μικρα γλυκα καφε με μια τεραστια κουπα τσαι γιατι ποναει ο λαιμοσ μου και αρρωστησα
να καθομαι μπροστα στο τζακι και να απλωνω τα χερια μου για να ζεσταθω!
θελω ν ερθει το κρυο
να βγαινω στισ 6 και να ειναι βραδυ,να ξυπναω στισ 7 και να ειναι ολα παγωμενα
να παγωνουν τα χερια μου και να μην νιωθω τιποτα
να παγωνουν τα ποδια μου και να μην μπορω να περπατησω

θελω να μυρισει χειμωνασ..!!

Κυριακή 7 Νοεμβρίου 2010

πως να σε σωσω απο μενα?


ειμαστε σε μια δινη και ολο βουταμε
σε μια αβυσσο που φτιαξαμε οι ιδιοι
σε ενα μαυρο πιο κρυο και απ΄το αυριο
σε ενα παρον που ολο χανεται και φευγει
και εγω,πωσ να το βρω?
που ειναι η αρχη και που το τελοσ,
σε μια ιστορια που απ'την αρχη ειχε τελειωσει?
πριν ξεκινησει καταστραφηκαν τα ονειρα
και οι ελπιδεσ εξατμιστηκαν με μιασ
χωρισ ζωνεσ ασφαλειασ
χωρισ "σταματα" ή "φοβαμαι"
ενασ ανεμοστροβιλος που ολο μασ παει
δεν εχουν νοημα οι συγγνωμεσ
και τα λυπαμαι δεν χωρανε..
πωσ να σε σωσω απο μενα?
που ολο σε μπλεκω και χανομαστε μαζι
πωσ να σωθεισ που δεν μ'αφηνεισ να σ'αφησω
πωσ ν ξεφυγω που ολο κοντα σου με κρατασ
σωσε τον εαυτο σου και ασε πισω εμενα
να παλευω με μια αληθεια που θελω να ξεχασω
με εχθρο εναν καθρεφτη
και τα ψεματα ενοσ ξενου εαυτου

πωσ να σωθουμε απο ενα τελοσ που προβλεψανε αλλοι για μασ?

Σάββατο 6 Νοεμβρίου 2010

προβλιματισμοι ενοσ φιλου..

Θέλω να δώσω μια κλοτσιά σ'αυτή τη ζωή, να απαλλαγώ απ'όλες τις υποχρεώσεις,να μην ξανανιώσω το άγχος της αμφιβολίας, το βάρος της μετάνοιας, την ματαιότητα της θλίψης! βλέπω παντού δωμάτια χωρίς να βλέπω τις πόρτες ..δεν μπορεί να είναι έτ...σι... κάτι κρύβεται πίσω απο την κουρτίνα που με έχουν βάλει να κοιτάω, μήπως δεν είμαι ακόμη αρκετά «ψηλός» για να δώ από πίσω της; Θέλω να ρίξω μια κρυφή ματιά έστω και για λίγο, να δώ πως θα ήταν η ζώη μου αμα ζούσα ελεύθερος και ανεξάρτητος! Καμία δέσμευση και κανένας ενδοιασμός! Έρμεος των παθών μου και εκτελεστής των αχαλίνωτων επιθυμιών μου… .

Εξάλλου τα όρια είναι για τους μικρόψυχους και τους αδύναμους! Ή μάλλον όχι.. Είναι για τους αναποφάσιστους και τους δειλούς… σαν εμένα. Μάλλον ανήκω και εγώ σε αυτό το σύνολο των αναποφασιστοδειλομικροψυχοαδυναμους , συμβιβασμένους με την ζωή, ανθρώπους.

Λένε ότι άμα ποθείς κατι πραγματικά , μπορείς να το καταφέρεις. Ε, εγώ θέλω πραγματικά να ζήσω ελεύθερος. Παράλληλα με την επιθυμία μου όμως τρέφεται η δείλια και αμφιβολία σαν παράσιτα που δεν με αφήνουν να το καταφέρω. Τελικά δεν το ποθώ αρκετά ή μήπως η θεωρία περι συσχέτισης πόθου-πραγμάτωσης δεν υφίσταται; Αν η απάντηση βρίσκεται στο πρώτο ερώτημα τότε ποιο είναι το μέτρο σύγκρισης του πόθου;

Ο μόνος τρόπος για να καθορίσεις τις επιθυμίες σου είναι να σκεφτείς μέχρι τι είσαι διατεθειμένος να κάνεις για να τις πραγματοποιήσεις. Μα από τη στιγμή που περιορίζεις τον εαυτό σου μέσα στον νου σου, απομακρύνεσαι και από τον αρχικό σου στόχο… Άρα η θεωρία είναι «μούφα»; Τελικά υπάρχουν τα όρια για όλους μας; Είναι στο χέρι μας να τα σπάσουμε;

Παρασκευή 5 Νοεμβρίου 2010

part 4 the last one..

θελω να τουσ πεισ
πωσ δεν φοβαμαι πια
αυτο το φωσ που ολο ζυγωνει

ποιοσ τολμαει να διαβασει αυτα που θα του πω,ποιοσ?

χρονια εψαχνα για μια αληθεια
εχει γινει πλεον μια συνηθεια
 κατι δικα μου ονειρα χαμενα
στη σιωπη

πεθαινω
κι ομωσ,κατι μενει πισω

που πηγε ο θανατοσ κι ακομα να 'ρθει??

Τετάρτη 3 Νοεμβρίου 2010

part 3

τι να πω για να σε σωσω?
πωσ να σου πω για την φωτια
αφου φοβαμαι πωσ θα σβησει?

δωματιο αδειο,απο χαρεσ
συρταρι γεματο,με ηδονεσ
προσωπο αδειο,πεθαμενο θαρρεισ,
σελιδεσ γεματεσ,ονειρα ζωης

ποιοσ θα ασχοληθει με εναν τρελο,ποιοσ?

ενα στυλο,η ζωη μου
και λιγο αγαπη
μια ιδεα,εγω,
και τα πολλα μου λαθη

πεθανα
κι ομωσ θα ζησω

Τρίτη 2 Νοεμβρίου 2010

part 2

πολυ φοβαμαι,πωσ ξεχνιεμαι
πωσ γινομαι καπνοσ
ανακαλυψε μαζι μου
τι θα πει το φως

πεθαινω
κι ομωσ,τωρα ζω

αλλαζουν ολα και εγω χανομαι
δεν προλαβαινω να τα δω
κι απορω
ποιον δρομο να διαβω?

πεθαινω,
κι ομωσ,δεν εζησα

Σάββατο 30 Οκτωβρίου 2010

part 1

μελανι πανω σε χαρτι
αραδιασμενες λεξεις
νοηματα κρυμενα στο κατι

ποιοσ,θα σπασει το νοημα,ποιοσ?

κιτρινισμενο χαρτι
μουχλιασμενες ιδεεσ
γραμμενες δειλα

πεθαινω
κι ομωσ,θα ζησω

μια τελευταια πνοη
ενα αντιο και λιγο γελιο
τι ειναι αληθεια το απειρο?

Τετάρτη 27 Οκτωβρίου 2010

λυτρωση

ακουω την βροχη
και μου θυμιζει εσενα...
μετα απο καθε καταγιδα
ερχονται,ελεγεσ,
τα ουρανια τοξα
τα χαμογελα και τα γελια...
ειναι λυτρωτικη η βροχη...
ξεπλενει απο μεσα σου
τον πονο και την θλιψη...
την μιζερια και την μοναξια..
χαμογελα λοιπον
γιατι ο ηλιοσ δεν αργει να φανει..
και θα ειναι πιο λαμπεροσ απο ποτε..
χορεψε στην βροχη
χορεψε σαν να εισαι ελευθεροσ...
χορεψε,κι ασ μην εισαι ελευθεροσ...

Δευτέρα 25 Οκτωβρίου 2010

απετυχα


σημερα δεν θελω να ακουσω τιποτα...
δεν θελω να δω κανεναν..
δεν θελω να κανω τιποτα...
οταν ξερεισ οτι τιποτα δεν ερχεται οπωσ θεσ...
γιατι?

ξερεισ την απαντηση..ξερεισ οτι δεν τα καταφερες...
το ξερεισ...
αλλα δεν θεσ να στο επιβεβαιωσουν...δεν θεσ να το ακουσεισ..
γινεται τοσο πραγματικο...
τα λογια σπανε και καταστρεφουν την μαγεια...

ειναι μια κατασταση που την γνωριζουν ολη...
και εσυ που την ζεισ και οι αλλοι που την κρινουν...
μια μυστικη συμφωνια σασ αναγκαζει να μην το συζητησετε,να μην το πειτε δυνατα,να μην χαλασετε την απογοητευση...

δεν θελω να ακουσω την αληθεια...μηπωσ και γινει πραγματικοτητα...

Παρασκευή 22 Οκτωβρίου 2010

μαριονετα

                                                      καποτε ζουσα αναμεσα σας                                                                           ειχα ονειρα και ελπιδεσ. 
           γελουσα,επαιζα μαζι σασ...              
 ημουν ανθρωποσ...σαν εσας 
θυμασαι που παιζαμε παρεα?              
καποτε ημουν ανθρωποσ...                             
μπορουσα να κινω τα χερια μου           
  και τα ποδια μου οπωσ ηθελα...                   
μπορουσα να σκεφτομαι...                  
να αισθανομαι..                                          
να χαμογελαω...                        
να χορευω..                                              
οπωσ ηθελα...                             
καποτε ζουσα σε εναν κοσμο αληθινο..





                                                          τωρα εχω ξεχασει πια να ζω..
                                     δεν θυμαμαι τον κοσμο σασ...
                                                             δεν αισθανομαι τιποτα...τιποτα περα απο
                                                                                                                           φοβο...
                                                   φοβο,μην κοψουν τα νηματα μου..
                 
εχασα τα βηματα σ εναν ξεφρενο χορο

                    μου πηραν οτι αγαπουσα πιο πολυ...
και τωρα τρεμω στην σκεψη μηπωσ με                      
                        βαρεθουν...
                                          μηπωσ παψουν να γελουν με την ανικανοτητα μου
               μηπωσ παψει να τους διασκεδαζει
                                                              ο φοβοσ μου...

αβουλο πλασμα εγινα,
             σε ξενων το παιχνιδι...
πιονι, με κινουν οι αλλοι..
             λαχταραω την ελευθερια...
       και φοβαμαι συναμα...
πωσ ξεχασα πως ειναι να ζεισ...

ειμαι μια σιωπηλη μαριονετα...
                                                          

Πέμπτη 21 Οκτωβρίου 2010

ελα μαζι μου...


χορεψε μαζι μου
κλεισε τα ματια
και αφεσου στον παλμο...
ενασ παλμοσ ειναι ολα..
παλεσαι μεσα στον χορο και τον χρονο
μεσα στην μουσικη και στον ρυθμο..
μπαινεισ σε μια ροη,σε ενα κυμα
και το αφηνεισ να σε παει..
χορεψε μαζι μου..
κοιτα γυρω σου...κοιτα τουσ αλλουσ που παλλονται μαζι σου..
μην σκεφτεσαι..
το σωμα σου ξερει τισ κινησεις...
μην σφιγγεσαι..
μονο αν αφεθεισ θα σε οδηγησει ο δρομος...
παιξε με τισ κινησεις,παιξε με το σωμα σου
και τον ρυθμο...
χορεψε και εσυ με τον ρυθμο...

θυμασαι τις κινησεις?

ζησε μαζι μου...
ρυθμο θελει...
και να αφεθεις...
σ αυτο το θαυμα που ολο σε παει
σε αυτον τον παλμο που σε οδηγει...
χορεψε μαζι μου...
ενασ τρελοσ χοροσ η ζωη
και μια δινη που ολο σε τραβαει
μαλακωσε λιγο το σωμα σου
και χαλαρωσε τουσ μυες σου...
τα περασματα ν γινονται πιο ευκολα,
πιο μαλακα και πιο ομαλα...
χορεψε μαζι μου την ζωη
ενα χορο,διχωσ ρυθμο
με την δικη σου
μοναδικη μουσικη...
κλεισε τα ματια
κρατα μου το χερι και παμε
να τρεξουμε μαζι
να ζησουμε
να χορεψουμε παρεα

θυμασαι τισ κινησεις?

Τετάρτη 20 Οκτωβρίου 2010

γυρνα πισω


ποιοσ μπορει,την αληθεια να πει
να μην σκεφτει
τι αυτη μπορει να φερει?

πεσ εσυ,
τα ψεματα εκεινα
που ειναι κρυμμενα στην σιωπη

εσυ μπορεισ?
να κρυφτεισ,
στου αλοκοτου κοσμου τα μερη?

ελα εδω,
και εγω θα σου πω,
αυτο που τοσο ποθεισ

ο,τι αγαπω
τ'αφηνω πισω
κακια συνηθεια,στο παρελθον

εφυγα.
πριν να σου δωσω
πριν να σου πω πωσ σαγαπω

τι ειναι?
τι ειναι αυτο που μασ ενωνει
οταν εισαι μακρυα?

κοντα μου σε νιωθω
και απελπιζομαι
στον γυρισμο σου δεν προσμενω

γυρνα απο του αλοκοτου κοσμου τις γωνιες...

Τρίτη 19 Οκτωβρίου 2010

ξεχνα με





δεν εχω ονομα,μην με φωναξεισ
δεν ειμαι αυτοσ οπωσ με γνωρισαν ολοι
τα παλια μου,εκεινα,τα λαθη
χαμενα για παντα στην ληθη
δεν εχω ονομα και ξεχασε με
και εκεινεσ τισ πραξεισ μου
δυνατα μην τις φωναξεις
χαμενοσ πια,σε μονοπατια ξενα
στου μυαλου τ αδυτα,
λαβυρινθοι λημονησμενοι

αραγε οι θνητοι θυμουνται ακομα..?

εποχεσ που τα ονειρα
χορευανε ξεφρενουσ ρυθμους
και εμενα μ αλλο ονομα
με γνωριζαν τοτε...
μη μιλασ,μη ρωτασ,και ακου λιγο,
πωσ κανει η σιωπη οταν πεφτει στο κενο
πωσ ενα ονομα αλλαζει την ζωη σου.
δεν με κραταει τιποτα πισω
ο,τι με δενει στα παλια,
κακεσ συνηθειεσ που ξεχαστηκαν στον χρονο

αραγε οι θνητοι θυμουνται ακομα..?

Σάββατο 16 Οκτωβρίου 2010

που?

 ποιοσ μπορει να μου πει
που τελειωνει ο κοσμος
που ειναι αυτοσ ο γκρεμοσ
που ψαχνουνε ολοι

του ανθρωπου η επιρροη
που παυει να ισχυει
και που η πλαση αυτη
οργιαζει ελευθερη πλεον

που ειναι αυτοσ ο γκρεμος
και το ατελειωτο χαος
που ολα χορευουν τρελα
εναν χορο στο κενο
με βηματα αδεια

που κειτονται τα πτωματα 'κεινα
που των πλασματων ο φοβος
τους αναγκασε να φυγουν
σαν κλεφτεσ απο τον τοπο τον δικο τουσ
που η μοιρα τους επαιξε σκληρο παιχνιδι

που κειτονται τα πτωματα 'κεινα
των χαμενων ελπιδων..
εκεινα τα πτωματα
των χαμενων ονειρων...

στοιχειωμενα απο φαντασματα μερη
φαντασματα αναμνησεων του παρελθοντος
υπολειμματα μιασ σαπιας αγαπης
και ενος ερωτα χαμενου απο την γεννηση του

παμε στην ακρη του κοσμου
εκει που τιποτα δεν εχει σημασια
παμε εκει που ολα τελειωνουν
και που το απειρο σταματαει να υπαρχει

παμε μακρυα εκει που τα η ζωη παυει να ισχυει

Πέμπτη 14 Οκτωβρίου 2010

φως και σκοταδι


σβησε το φως...θυμηθηκα μια παλια μου αγαπη...
θελω σκοταδι να καλυψει το δωματιο...
να μην βλεπω τα πολλα μου τα λαθη...
σβησε το φως,δεν αντεχω την ασκημια μου
και ολα εκεινα που μου δειχνουνε πωσ φταιω...
βαρεθηκα να βλεπω τισ ατελειεσ τησ υπαρξησ μου..

ποιοσ εσβησε το φως..?
και με αφηνει μονοσ με την σκεψη μου..
και με εικονεσ να γυριζουν στο μυαλο μου?
μπορει να αναψει κανεισ το φωσ?
θελω να βλεπω που πηγαινω..
και σε ποιανων τα πτωματα χαραζω την διαδρομη μου..

με το σκοταδι δεν βλεπω την ασκημια μου
μα με το φωσ λαμπει η ομορφια σου..
τι απο τα δυο προτιμω..?

μη μιλασ..ακου την σιωπη της νυχτασ..
ακου πωσ κλαιει το σκοταδι...
και παρακαλει για μια ακτιδα φωτοσ
μη μιλασ...ασε τ σκοταδι να μιλησει...
μεσα σ αυτο χανεται το βημα μασ...
και το τελοσ μοιαζει μακρυτερο...

 ποιοσ εσβησε το φωσ??
και ο δαιμονασ τησ νυχτασ τα τυλιξε ολα στο πεπλο του?
ποιοσ μιλαει στην σιωπη?
και διαλυει μονομιασ τα ονειρα και τισ ελπιδεσ μασ?
εκεινα τα λαθη που καναμε παιδια
βασανιζουν ακομη το μυαλο μου...

αναψε το φωσ...η αληθεια κρυβεται στα λαθη μασ...

ζηλια


ζηλευω...βλεπω χαρουμενα προσωπα και ζηλευω...ακουω γελια και ανθρωπουσ να μιλανε δυνατα,με παθοσ και ζηλευω..
θελω και εγω να το ζησω αυτο,ξανα...
δν θυμαμαι ποτε ηταν η τελευταια φορα που το εζησα..ποτε γελασα με την καρδια μου,ποτε περασα καλα..
δεν θυμαμαι τιποτα απο εκεινη την εποχη...που εκανα πλακα με τουσ φιλουσ μου,που περνουσαμε ομορφα..

θελω ν ερθουν ξανα εκεινεσ οι μερεσ..βαρεθηκα την μιζερια,βαρεθηκα την δυστηχια..
αλλα φοβαμαι..θα μπορεσω αραγε να γελασω ξανα..?
θα μπορεσω να αστειευτω,να περασω καλα?
κουραστηκα απο τα ψεματα σασ...κουραστηκα να μου μαυριζετε την ψυχη..
και ζηλευω..ζηλευω ολουσ αυτουσ που μπορουν να ερωτευτουν,ολου αυτουσ που ενθουσιαζονται με το παραμικρο...εκεινουσ που γελανε με τισ γκαφεσ τουσ και δεν φοβουνται να τσαλακωσουν τον εαυτο τουσ..

πωσ αρχισαν ολα..?πωσ εφτασα ωσ εδω?ο πατοσ...στον πατο..εχει κρυο..δν μπορω ν γελασω..
ειναι σκοτεινα,δεν μπορω να δω τιποτα περα απο ενα μαυρο πεπλο που τα σκεπαζει ολα..
και τα ομορφα και τα ασχημα..

ευτυχια..εκεινο το συναισθημα που ποτε δεν θα σου χτυπησει την πορτα...
εκεινο το συναισθημα που λιγοι το νιωθουν...
που πρεπει να το κυνηγησεισ αν θεσ να το κατακτησεισ..
που πρεπει να παλεψεισ αν θεσ να το ζησεισ..

ευτυχια..σε κυνηγησα πολλεσ φορεσ...δεν σε κατακτησα ουτε μια..
θα μαθω ποτε το μυστικο της ευτυχιας?

Δευτέρα 4 Οκτωβρίου 2010

εγω σε προειδοποιησα

οταν ολα γυρω σου διαλυονται,πωσ μπορεισ να μεινεισ ορθιοσ?
οταν ολα γυρω σου αλλαζουν,πωσ μπορεισ να μεινεισ σταθεροσ?
οταν οσα ηταν δεδομενα χανονται και οσα νομιζεσ γκρεμιζονται
ποιοσ καταφερνει να μεινει αλωβητοσ?

ολα διαφορετικα,ανατροπεσ που δεν περιμενεσ,που μονο να φανταστεισ μπορουσεσ...
ολα ενα κουβαρι...ενα κουβαρι γεγονοτα,αναμνησεισ,θυμησεισ...
στην μεση,εσυ...σε μια δινη που σε παρασερνει,χωρισ να σε ρωταει...
που φερνει τα πανω κατω χωρισ να μπορεισ να τ σταματησεισ...

παρασυρομενοσ σε εναν τυφωνα καταστασεων...
μπερδεμενοσ απο τισ εικονεσ,δημιουργηματα τισ φαντασιασ σου ή ενοσ εχθρου αγνωστου για τον εαυτο σου..?


δεξια,αριστερα,αριστερα και δεξια ξανα..κανεισ..
κανεισ δεν ειναι διπλα σου....να μιλησεισ?σε ποιον?
να πεισ τι?ποιεσ λεξεισ μπορουν ν περιγραψουν αυτα τ πρωτογνωρα αισθηματα τρομου φοβου λυπησ και αποριασ που κατακλυζουν το ανυπερασπιστο μυαλο σου..?


ολα αλλαζουν...
σε προειδοποιησα...δεν μ ακουσεσ..
ποτε δεν ακουσ κανεναν εσυ...ξεροκεφαλοσ...
και τωρα πωσ ν ξεμπλεξεισ..?ενα μπερδεμα...
μπερδεμενα συναισθηματα,καταστασεισ,μπερδεμενεσ σκεψεισ και ονειρα ακομα...


ολα μαζι...ενα μπαλωμα στ πουκαμισο που εχεισ χρονια ν φορεσεισ..
ενα καλημερα που ειχεσ καιρο να ακουσεισ και μια χειραψια που δεν ηθελεσ ποτε να κανεισ...
μια θαλασσα που αποφασισε να σκασει στα ποδια σου ενα αυγουστιατικο πρωινο..
ενα φιλι που ποτε δεν ηθελεσ να ερθει...


ποιοσ θα με βοηθησει να καταλαβω τι γινεται..?
ποιοσ θα μου δειξει τον τροπο για να ξεμπλεξω..?

Σάββατο 2 Οκτωβρίου 2010

φοβαμαι

ουτε την περιφρονηση μου δεν αξιζεισ..και ομωσ σου εχω δωσει πολλα περισσοτερα...
σου εχω χαρισει νυχτεσ που το φεγγαρι ελαμπε και φωτιζε την καθε σκοτεινη γωνια των σκεψεων μου..
σου εχω χαρισει μερεσ που ο ηλιοσ επαιζε κρυφτο με τα συννεφα και με τον εαυτο μου...
δακρυα επνιξαν τα ματια μου ψαχνοντασ διεξοδο για να αποδρασουν...
και γελια αντυχησαν για χαρη σου σε μια απελπισμενη προσπαθεια να διωξω την ησυχια...

προσπαθω να σε αποφυγω...χανομαι σε σκεψεισ χωρισ νοημα για να μην με βρεισ εσυ..
κρυβομαι πισω απο σωρουσ εικονεσ και παιχνιδια για να μην με πλησιασεισ...
γελαω,γελαω,γελαω..αυτο το γαργαρο γελιο ειναι ο μονοσ συμμαχοσ μου..
μονο αυτο μπορει να σε νικησει,σε ξαφνιαζει και εσυ παραιτησε...

αλλα οχι για πολυ..παραμονευεισ στα σκοτεινα σοκακια...περιμενεισ υπομονετικα τα βροχερα απογευματα που τριγυρναω χαμενοσ στουσ δρομουσ...
με παρακολουθεισ,ψαχνεισ την ευκαιρια...να με βρεισ απροστατευτο,μονο και χαμενο σε αλκοολ μπουκαλια...
και τοτε...τοτε μπαινεισ βιαια στο μυαλο μου,στισ απροστατευτεσ σκεψεισ μου χωρισ προειδοποιηση και μετατρεπεσαι στον χειροτερο μου εφιαλτη..στον μεγαλυτερο φοβο μου...
εσυ...εσυ εισαι ολα αυτα που φοβαμαι...μια προσωποποιηση του δυνατοτερου εχθρου μου..

και λυγιζω..καποια στιγμη θα λυγισω..και θα σε αφησω να με παρεισ..να με ταξιδεψεισ σε ολα αυτα που φοβαμαι..να με πασ ωσ το αγνωστο και ακομα παραπερα...να με πασ στην κολαση του εαυτου μου,στισ απυθμενεσ σκεψεισ μου που μενουν καλα κρυμενεσ στο πισω μεροσ του μυαλου μου..
αλλα οχι τωρα..δεν ηρθε η ωρα...δεν θελω να πεθανω...και καταφερνω και σου ξεφευγω...φευγω μακρυα...

νιωθω να τρελενομαι....η τρελα διυσδυει στο μυαλο μου χωρισ καμια προειδοποιηση..
μα δεν ειναι αραγε η μονη αρρωστια που σε αφηνει πραγματικα να ζησεισ?
τρεχω στουσ δρομουσ,προσπαθω να κρυφτω,να βρω ενα μεροσ να αποθεσω το ταλαιπωρημενο μου κορμι,μακρυα απο τον κινδυνο που παραμονευει...μακρυα απο την τρελα που μου χτυπαει την πορτα γελωντασ χαιρεκακα...

που να κρυφτω απο τον θανατο που ολο με βρισκει και μου στεινει παγιδεσ..?

Τετάρτη 22 Σεπτεμβρίου 2010

μασκες..



"Είχαν αγοράσει μάσκες θεάτρου και μιλούσαν πολύ δυνατά, αλλά η μάσκα παραμόρφωνε τη φωνή τους. Και όταν έβγαλαν τη μάσκα γελώντας, δεν τους αναγνώρισες, το δέρμα του προσώπου τους ήταν κολλημένο στο χαρτόνι, αλλά δεν το ξέρουν, ακόμα γελούν"

γιατι...?

αναρωτιεμαι γιατι..τι εκανα λαθοσ..τι πηγε στραβα..
εγω εφταιξα..???εγω προσπαθησα...εγω ηθελα ν τ παμε καλα..να ειναι ολα καλα...
εσυ ομωσ..??εσυ δν προσπαθησεσ...δν ηθελεσ ν βρεισ λυσεισ..ή απλα δν μπορεσεσ..
νομιζα δν μ ενοιαζε το τελοσ..νομιζα ηθελα ν ερθει το τελοσ..
αλλα τωρα που κοντευτει..τωρα που νιωθω την ανασα του στο σβερκο μου..που ακουω τα βαρυα του βηματα στον διαδρομο..οχι..τωρα το νιωθω αβασταχτο..τωρα δν θελω ν ερθει ποτε...
μαρεσει ετσι οπωσ ημασταν καποτε..μαρεσει η ζεστασια του σωματοσ σου...τα γλυκα φιλια σου...
θα μου λειψει η φωνη σου, η μουσικη σου,η μαλακιεσ που λεγαμε...τα αστεια μασ και τα γελια που καναμε παρεα...
και αναρωτιεμαι γιατι..
φου ουτε εγω ουτε εσυ θελαμε ν ερθει το τελοσ..γιατι το φωναξαμε..?γιατι το καναμε ν πλησιασει..?
δν μ ερωτευτηκεσ..ουτε εγω εσενα...αλλα περνουσαμε καλα μαζι...ηταν ομορφεσ οι στιγμεσ που μοιραστηκαμε...γιατι δν μπορουμε να το κανουμε ν κρατησει..?τι κανουμε λαθοσ..?
θελω ν ειμαι μαζι σου...εσυ θεσ ν εισαι μαζι μ..?
ειμαστε τοσο διαφορετικοι..κανενα κοινο σημειο..κανενα κοινο ενδιαφερον..
κ ομωσ...μν τ αφησουμε αυτο ν μασ εμποδισει στ ν ειμαστε ευτυχισμενοι...μν τ αφησουμε ν μπει εμποδιο στην σχεση μασ...
προσπαθησα πολυ..και θα προσπαθω μεχρι το τελοσ να ερθει..σε παρακαλω..μν αφησεισ αυτην τν προσπαθεια ν ειναι μονοπλευρη....

Τρίτη 21 Σεπτεμβρίου 2010

τελοσ...


τελειωσε και αυτο...
αλλο ενα κομματι εκλεισε,αλλη μια σελιδα γυρισε με σκοπο να μην ξαναγυρισει...
την παιρνω και την τσαλακωνω,βγαζω πανω της ολο τον θυμο της αποτυχιασ μου,ολο τον θυμο του πληγωμενου εγω μου...
κοιταζω γυρω μου απεγνωσμενα,κατι ψαχνω,και το ψαχνω εδω και τωρα.μα που να ειναι..?ψαχνω παντου,και τελικα τ βρισκω χωμενο στον πατο τησ σχολικησ μου τσαντασ...
παιρνω τον αναπτηρα και βαζω φωτια στο χαρτι,και μαζι με αυτο στην αποτυχια μου,στην χαμενη ευκαιρια και στα ονειρα μου...
τι γινεται..?τι γινεται οταν χανεισ μια ευκαιρια,οταν την πετασ ετσι,απλα. χωρισ να την εχεισ αξιοποιησει...και μολισ σου φευγει η ευκαιρια,εσυ την θεσ πισω...θεσ να προσπαθησεισ ξανα,να βαλεισ ολο σου τν εαυτο,ολο σου το ειναι για να τα καταφερεισ...
καλυτερα να μν κοιταμε το παρελθον,παει,εφυγε,τελειωσε...ουτε το μελλον να κοιταμε,αυτο δν θ ερθει ποτε...
μονο το παρον εχει σημασια...μονο το πωσ θα πραγματοποιησουμε τα ονειρα μασ,το πωσ θα παλεψουμε για αυτα,το τι σημασια και βαρυτητα θα τουσ δωσουμε..
ποναει ομωσ...να ξερεισ οτι τελειωσε...οτι αυτο το κομματι που τοσο ποθεισ να ξαναγυρισει δν προκειται ν ερθει ποτε...τοτε καλυτερα να το καψεισ,να το αφησεισ πισω σου και να προχωρησεισ...σε εναν δρομο που δεν ξερεισ,εναν δρομο που θα χαραξεισ εσυ,απατητο...και θα μεινεισ με την ευχαριστηση οτι τουλαχιστον προσπαθησεσ,οτι δεν εγινεσ ενα με την μαζα που θελει τα κεφαλια μασ σκυφτα..καλο δρομο ξενε...και να χαιρεσαι που ηρθε το τελοσ...γιατι με καθε τελοσ ερχεται και μια καινουργια αρχη...

Σάββατο 11 Σεπτεμβρίου 2010

περιμενω

 το τιποτα..δεν ξερω ουτε εγω τι περιμενω..κατι...
αλλα ξερω οτι δεν θα ερθει..οτι δεν μπορει να ερθει..και περιμενω..
αφου δεν προκεται να μου δωσεισ αυτο που θελω..δεν μπορεισ να μου το δωσεισ..δεν μπορεισ να μου δωσεις τιποτα...γιατι επιμενω??γιατι περιμενω??
κι ομωσ..ειναι σαν ενα στοιχημα με τον εαυτο μου...να σε κανω να ανοιχτεισ,να με εμπιστευτεισ...
τ ξερω ομωσ...κατα βαθοσ το ξερω...δεν προκειται...
κ εγω περιμενω...περνανε οι μερεσ κ εγω νιωθω ολο και πιο ασχημα...
περνανε οι μηνεσ κ εγω ποναω ολο και πιο πολυ..
μια γιατι,γιατι,γιατι??τι κανω λαθοσ?!
δεν σου ζηταω τιποτα,ποτε δεν το εκανα...απλα σου εδινα..σου εδινα,σου εδινα,σου εδινα..χωρισ να παρω ποτε τιποτα...
μιλαμε μονο για σενα..και εγω σ ακουω..θελω να σε ακουω..θελω να ειμαι διπλα σου..θελω να σε βοηθησω....
και περιμενω το τιποτα...περιμενω και ονειρευομαι ενα μελλον που δεν θα ερθει ποτε..
ποτε δν θα γελασουμε παρεα..δν θ κανουμε πλακεσ και δν θα περασουμε ποτε καλα..
ευτυχισμενη δν θα εισαι...
δν ειναι γραφτο να σε κανω εγω ευτυχισμενη..
γ αυτο σε αφηνω να φυγεισ..να βρεισ την ευτυχια αλλου...
κ αν ποτε κοιταξεισ πισω σου να ξερεισ παντα θα με βρεισ εκει..στο ιδιο σημειο που με αφησεσ..να σε περιμενω..

Τρίτη 7 Σεπτεμβρίου 2010

χρονος



τρεχεις..να προλαβεις τα παντα..να προλαβεισ τους παντεσ..
τρεχααα...απο'δω,απο'κει,παραπερα...
δεν προλαβαινεισ,δεν προφταινεισ...και δεν σε καταλαβαινει κανεισ..
φουριααα..να θεσ να κανεισ τοσα πραγματα και να μν προλαβαινεισ..
αερασ να γινοσουν δν θα μπορουσεσ να τα κανεισ ολα...
και αυτοσ ο χρονοσ...ολο τρεχει..κ παντα πιο γρηγορα απο σενα..
κ περνανε οι μερεσ,και περνανε οι μηνεσ,και περνανε τα χρονια και οι καλοι καιροι δεν ερχονται...
κ εσυ κοιτασ πισω και διαπιστωνεισ οτι μια ζωη εδινεσ...
οτι μια ζωη κατανοουσεσ τουσ αλλουσ..γινοσουν ο ανθρωποσ τουσ..
εσενα ποιοσ εγινε ο δικοσ σου ανθρωποσ?
ποιοσ διεθεσε λιγο απο τον πολυτιμο χρονο του για να σε ακουσει??

θεσ να φυγεισ,να τρρρρεξεισ,αλλα δεν μπορεισ..
η καλοσυνη θα σε φαει..
δεν αντεχεισ αλλο..αυτην την κατασταση..
ολα σου φαινονται σαν μια ταινια που την εχουν βαλει να παιζει γρηγορα,και εσυ εισαι ο πρωταγωνιστησ που προσπαθεισ να προλαβεισ την πλοκη,το εργο,που στην ουσια ειναι η δικια σου ταινια...

πατα pause..δεν μπορεισ..και τρεχεισ να προλαβεισ...
ολα μεσα στο κεφαλι σου στροβιλοσ..ενασ ιλιγγος...
και γυρω σου,ολα ετσι..
δεν μπορεισ να καταλαβεισ τι γινεται..εχεισ χασει καπου την ολη ιστορια και δεν σου λεει κανεισ τιποτα..μονο να απαιτουν ξερουν...

θεσ να ξεκουραστεισ..να μεινεισ λιγο με το παρελθον σου..λιγο πισω...λιγο μονο..
αλλα δεν μπορεισ...γιατι μετα δεν θα μπορεσεισ να προλαβεισ το παρον σου,που ολο φευγει,ολο αλλαζει...
βλεπεισ ανθρωπουσ να ερχονται,να φευγουν,να σε πληγωνουν,να σε κανουν να γελασ..
βλεπεισ καταστασεισ να ερχονται,να φευγουν,να θεσ να τισ σταματησεισ,να μην μπορεισ..
αναμνησεισ..μονο αυτο μενει...και ειναι το μονο που δεν αλλαζει οταν ολοσ ο κοσμοσ γυρω σου ακολουθει τουσ φρενηρεισ ρυθμουσ της ζωησ...

ονειρα...το μονο που μενει ιδιο οταν ολοι και ολα αναγκαζονται να αλλαξουν...
μηπωσ και εσυ ο ιδιοσ δεν εχεισ αλλαξει??
δεν ησουν ετσι παλια,οι καταστασεισ σε αναγκασαν ν αλλαξεισ..
δεν σ'αρεσει,αλλα και τι μπορεισ να κανεισ?
θα θελεσ ν γινεισ οπωσ παλια...αλλα ο παλιοσ σου εαυτοσ εχει αρχισει να ξεθωριαζει και εχεισ αρχισει να τον ξεχνασ..

εισαι ευτυχισμενοσ τωρα?
που κανενασ δν μπορει να σε αναγνωρισει?
που η αλλαγη σου τρομαζει ακομα και τον ιδιο σου τον εαυτο?
τρεχα,πιο γρηγορα,πιο γρηγορα,αργεισ..τρεχα ειπααα..
να προλαβεισ..να προλαβεισ την ζωη που δεν εζησεσ..
την ζωη που θα ηθελεσ να ζησεισ..
προσεχε ομωσ...σε αυτον τον πολεμο,εναντια στον χρονο,μην χασεισ τον εαυτο σου,τον στοχο σου...

Πέμπτη 2 Σεπτεμβρίου 2010

τοτε που...

θυμασαι τοτε που τρεχαμε μαζι??
τρεχαμε να προλαβουμε τον χρονο..
τρεχαμε να προλαβουμε την ζωη..
αγκαλιασμενοι στην δινη του χρονου,προσπαθουσαμε να σωθουμε...
προσπαθουσαμε να βγουμε αλωβητοι απο αυτην την δοκιμασια...

θυμασαι τοτε που γελουσαμε παρεα?
πασχιζαμε να ξεγελασουμε τον πονο...
πασχιζαμε να διωξουμε τον θανατο..
ενωμενοι απεναντι σε ενα πεπρωμενο που αδυνατουσαμε να παραδεχτουμε...
αναγκασμενοι να βρισκουμε παρηγορια στα ωραια και στα μεγαλα...

θυμασαι τοτε που με επαιρνεσ αγκαλια??
ξεχασμενοι σε μια κουνια μες την νυχτα...
ξεχασμενοι σε μια γωνια σ'ενα σπιτι...
παρασυρμενοι απο μια αναγκη να γνωρισουμε ο ενασ τον αλλον..
αναγκασμενοι να κρυβομαστε απ'τον χρονο...


θυμασαι τοτε που παιζαμε κρυφτο?
ανακαλυπταμε τισ πιο απιστευτεσ κρυψωνεσ...
ανακαλυπταμε τισ πιο ομορφεσ στιγμεσ..
στην προσπαθεια να κρυφτουμε απο το μελλον που μασ θελει χωρια..
υποσχομενοι οτι θα βρεθουμε καποια στιγμη ξανα...


θυμασαι τοτε που χορευαμε κατω απο την βροχη?

Δευτέρα 30 Αυγούστου 2010

it's just the way we are!


Life is hard, life is short,
And no matter from where you come from,
 It will always be the same,
We all try so hard to make our way through this life
Through hard moments,
Through those difficult times,
We all fight for what we believe in,
We all fight for what gives us a reason to live for,
This single reason that makes us stays alive every days of our life,
For a chance to make it to the top,
For a chance to make a difference,
We all fight hard, we all fall down, and we all try again, and again.
Because this is just who we are,
Because we all have something worth living for.
Some people live in search of power,
Other in search of money,
Other in search of knowledge,
We all want something different, but,
Deep inside our hearts we are all searching for one and only thing,
The same thing that
Will put a smile upon your face every morning when you will look at yourself in the mirror,
The same thing that
 Will make tears dropping off your eyes every time you will have to face the truth,
The same thing that
Will make you realize that you just lost something you needed the most in your life.
This same thing makes us dreaming of the impossible and the unbelievable,
Of the unimaginable and the surreal.
And when we find it, it gives a whole new vision of our life,
It gives us hope,
It lights up our passion,
And just gives us strength to continue no matter what the condition are or will be…
It’s the pure essence of our life,
It’s what creates us from the beginning,
And is what will be left when will be gone,
And when you will find it, you will remember it all your life,
It will be like a drug to you, and you will seek for it more and more every day.
You will not live for that, but you will live with that, and you will share it with every person you meet
You will give it back to them, like a favor, you will transmit it to the ones who cares about you, like a present… and you will do anything to keep it alive in your heart like an inconsumable flame that will never fade away…
This single little thing we all need, is no more than love… love!
This single word, hides inside its meaning a billions feelings,
This single word can make the whole world upside down, it can create it, can destroy it and like in the beginning can built it again…
Love is everything, is what we need to live, what we need to continue, and what we are when we’ll be gone…

Παρασκευή 13 Αυγούστου 2010

αντιο

εχω τοση αγαπη μεσα μου...τοσα συναισθηματα,τοση φροντιδα,τοσα πραγματα να δωσω...
καθε φορα που γνωριζω καποια ανακαλυπτω και κατι αλλο στον εαυτο μου που δεν το ηξερα..
καμια δεν δεχτηκε αυτα που ηθελα να του δωσω..καμια δεν τα ηθελε..και μενω μονοσ μου απλα κοιταζοντασ τον τοιχο..
η αγαπη εγινε πονοσ και η φροντιδα φοβοσ...
φοβοσ για το τι τελικα ειναι η αγαπη..
φοβοσ για το ποια ακομα θα με πληγωσει...
για το ποσεσ ακομα θα με σκοτωσουν...
πεθανα..πεθαινω σιγα σιγα εξ'αιτιασ των μαχαιριων που μου εχουν δωσει..
εγω τουσ δινω την ζωη μου και αυτεσ τον θανατο μου...
τον θανατο τησ αδικοχαμενησ μου ψυχης...
ειναι κριμα..εχω τοσα πολλα να δωσω και κανεναν να τα παρει...
τα πεταω κι εγω και γινομαι σκληροσ..σκληροσ σαν πετρα και απωρθητοσ σαν φρουριο...
σασ χαιρετω απο την κολαση...
Αντιο!!!

Πέμπτη 12 Αυγούστου 2010

ματωμενο φυλαχτο

ξυπνω,ανοιγουν τα ματια
μπαινει το φωσ,το μυαλο μου κομματια
βουτηγμενο στου πονου τα κρυα νερα

κρυφτηκε παλι στην δικια μου την κολαση
ελπιδασ πεταλουδα
σε αδικουσ κοσμουσ γυρναει και χανεται
στων παιδιων τα παλια τα παιχνιδια

να φυγουν δεν θελω τα ωραια τα ονειρα
εγιναν ζωη μου,κομματι δικο μου
μονοσ δεν θελω να μεινω ξανα

στα χρονια εκεινα που η γη λυσμοναει
και η καρδια μου με τα χρονια ξεχναει
μονη ελπιδα εικονεσ ονειρων
οι ξεχασμενοι στοχοι των νεων παιδιων

κοιταζω ψηλα,με θαλασσα μοιαζει
μπλε σαν τα ματια σου,ο ουρανοσ
και ο ηλιοσ να λαμπει σαν διαμαντι μπαροκ

λουζει με ελπιδα τισ καρδιεσ των ανθρωπων
ξεπλενει τον πονο με νερο θεικο
και η γη ξαναγιεννεται απο τισ σταχτεσ
παρθενα,αθωα,ονειρικη

αυτην την ελπιδα,εγω
την πηρα ματωμενο φυλαχτο
και στην καρδια την κρυβω,μην χαθει
περα απ'του πονου τα λημερια
περα απ'του πολεμου την νεκρικη σιωπη
θα βρεισ την ελπιδα σ'εναν κοσμο
σε μια γη ουτοπικη

Τετάρτη 11 Αυγούστου 2010

σκεψεισ...ασυναρτησιες..

ειναι ομορφα εδω...κ τοσο ρομαντικα..προσπαθησα ν μετρησω τ αστρα..ειν τοσα πολλα..τοσοι πλανητεσ..τοσοι ηλιοι...ολοι σαν τν δικο μασ..
μ κανει κ νιωθω τοσο ασημαντοσ..τοσο μικροσκοπικοσ αλλα κ απο την αλλη σημαντικοσ..ειμ κ εγω μεροσ αυτου τ συνολου...ανηκω κ εγω στ συμπαν..
αν δν υπηρχα πολλα θ ηταν διαφορετικα..μαρεσει ν κοιταω τ αστερια...μ κανουν ν ξεχνιεμαι...ειν εξωγηινα κ μ κανουν ν νιωθω ομορφα..
τ αστερια κρυβουν μεσα ολεσ τισ ελπιδεσ μ,τ ονειρα μ...γι αυτο μαρεσει τ σκοταδι..γτ κρυβει τν κοσμο..τν πραγματικοτητα..
πολεμοι,πεινα,πολιτικη...ασχημεσ καταστασεισ...ψεματα..ποσα απο αυτα π μασ λενε καθημερινα ειναι αληθεια??
τι μασ κρυβουν?τι συμβαινει πραγματικα γυρω μασ??ειν ομορφα εδω..δν θελω ν φυγω...κ π ν παω?πισω στην πολη?
βαριεμαι...βαριεμαι τ ιδια κ τ ιδια..μια καθημερινοτητα π δν αλλαζει..τ ιδιο ξανα κ ξανα κ ξανα...ε βαρεθηκα...
αλλα δν ξερω τ μπορω ν κανω γ ν τ αλλαξω..ποιοσ ξερει?ποιοσ μπορει??
προσπαθω ν πραγματοποιησω τ ονειρα μ..αλλα κ αυτα ειν δυσκολα...ισωσ κ ν βαριεμαι ν προσπαθησω..ειν δυσκολο ν προσπαθεισ ν πετυχεισ κατι..
ημουν στην γειτονια χθεσ...σιχαινομαι ν κανω παρεα μ ατομα π δν εχουν ονειρα,στοχουσ...π τ μονο π κανουν ειν ν καθονται ολη μερα..
τι με νοιαζει για την γκομενα π εριξεσ χθεσ ή γ τν τυπο π παραλιγο ν εδερνεσ??δν μιλασ γ τπτ αλλο..παρα μονο γ καθημερινεσ βλακειεσ..
σταματα..τ σεξ δν ειν τοσο σημαντικο...ουτε το ποτο..ουτε τ τσιγαρο...ουτε τ ποδοσφαιρο.μιλα κ γ κατι αλλο!!!!
αμαν αυτη η κατασταση...γτ ειν ολοι τοσο συμβατικοι??εγω προσπαθω ν μν ειμαι...αν κ μαλλον ειμαι..!
μετανιωνεισ γ αυτο π εισαι..γ αυτα π κανεισ..αλλα δν μπορεισ ν τ αλλαξεισ...δν τολμασ!!κ ποιοσ ν γινεισ??
τα προτυπα σ ειν τ ιδια κ τ ιδια..οι σταρ τησ τηλεορασης,του κινηματογραφου,των μιντια γενικοτερα..ξερεισ κ τπτ αλλΟ??
εχεισ διαβασει ποτε σ βιβλιο??ασχοληθηκεσ ποτε μ τν πολιτικη?
ψευτεσ κ αυτοι..ολοι ιδιοι...ιδιεσ ιδεεσ διατυπωμενεσ μ διαφορετικα λογια..σαλτσεσ,σαλτσεσ,σαλτσεσ χωρισ νοημα...αληθεια ποιοσ τουσ ακουει?ποιοσ τουσ πιστευει??
νυσταζω..αλλα βαριεμαι ν κοιμηθω...χασιμο χρονου...ολα χασιμο χρονου ειναι,ισωσ...θελω ν βαλω δυνατα τν μουσικη κ ν ξεδωσω...
ν ξεσκασω...εχει πλακα...αλλα βαριεμαι...διαβασα ενα βιβλιο προσφατα...σημερα τ τελειωσα..χθεσ τ αρχισα..πλακα ειχε..ηταν στ αγγλικα..
ωραια γλωσσα τ αγγλικα...αλλα δν εχω πτυχια..δν θελω κι ολασ...βλακεια ειν τ πτυχια...αποδηκνυεισ τισ γνωσεισ που ισωσ εχεισ σημερα κ ισχυουν γ τ επομενα δεκα χρονια..π μπορει εσ ν εχεισ ξεχασει την γλωσσα...ασε π δν την μαθαινεισ κ ακριβωσ...μαθαινεισ οτι ειν απαραιτητο γ ν παρεισ ενα αριστα στισ εξετασεισ...εγω τ σνομπαρω αυτα..ναι ειμαι σνομπ...ετσι μεγαλωσα..ετσι ειμαι στην τελικη!! ολοι ειμαστε σνομπ καπωσ..τ εχουμε στ πετσι  μασ..προσπαθουμε ν τ αποβαλλουμε αλλα δν ειν παντα ευκολο..οταν δν τ περιμενουμε τσουπ ξετρυπωνει απο μεσα μασ...
κωλοκοινωνια...μασ βαζει σε καλουπια,σ προτυπα..δν μασ αφηνει ν κανουμε τπτ..ν εκφραστουμε ελευθερα..
ποιοσ απο εσασ θ πηγαινε ν πιασει κουβεντα σ εκεινον τν αγνωστο π βλεπεισ καθε μερα στν σταση κ σ εχει κανει εντυπωση??
ποιοσ θα του ελεγε απλα ενα γεια,μια καλημερα??ελαχιστοι..ετσι μασ εχει φτιαξει η κοινωνια μασ..ν φοβομαστε ν ζησουμε, να εκφραστουμε...

Τρίτη 10 Αυγούστου 2010

αναμνησεισ

ειναι ωραιοσ ο πονοσ..κρυβεσαι στην αγκαλια του κ τν αφηνεισ να σε ταξιδεψει..σ ολα αυτα π σε πονουν..σ ολα αυτα π φοβασαι..
ειναι ασφαλεια ο πονοσ...δν χρειαζεται ν σκεφτεισ..ν τολμησεισ..να ζησεισ..απλα πονασ..απλα τον αφηνεισ να σε παρει..κ οπου σ παει..
ωραια δικαιολογια...σε γλυτωνει απο πολλα..απο την ιδια την ζωη...σε ταξιδευει..,κυριωσ στ παρελθον..στισ αναμνησεισ..
ειναι ωραιο ν χανεσαι στισ αναμνησεισ..σε ολα αυτα π εζησεσ κ δν θ ξαναγυρισουν..σ ολα αυτα π καποτε σ εκαναν ευτυχισμενο..π σ εκαναν ν γελασ...αναμνησεισ...γεματεσ πονο..χαρα...θλιψη..ηρεμια..φοβο...δν θ ξαναρθουν..περασαν κ εφυγαν..ηρθε ο χρονοσ..η στιγμη,σ ακουμπησε κ εφυγε...αφησε ανεξιτηλο τ σημαδι του πανω σ κ μετα σ παρατησε...κ μετα περασε...
βγαινεισ εξω..δν αντεχεισ την κλεισουρα του σπιτιου..τ οτι ολα κατι σου θυμιζουν..εκεινη την αισθηση πωσ οσο καθεσαι τοσο σε σκοτωνουν ολα αυτα π εγιναν...περπατασ στν δρομο...ο αερασ σ ψιθυριζει τ ονομα τησ...η βροχη σ χτυπαει στ προσωπο αλλα σαρεσει...
τ βημα σου σε βγαζει στην θαλασσα...ωραια η θαλασσα..σου θυμιζει τν εαυτο σ..μια απεραντη φουρτουνα..ακουσ τ κυματα..σε ηρεμουν..
η βροχη εχει μουσκεψει τα ρουχα σ αλλα δεν τ εχεισ παρατηρησει..δεν σ νοιαζει.πονασ...κ ειν ενασ πονοσ π δν σ αφηνει ν σκεφτεισ..
καλυτερα ισωσ...οσο σκεφτεσαι τοσο τ πραγματα γινονται χειροτερα..ή απλα ετσι νομιζεισ...αφηνεισ τν εαυτο σ ν χαθει..σ ολα οσα ζησατε μαζι..
στισ στιγμεσ π περασατε παρεα..αναπολεισ..παρακαλεισ ν ξαναρθουν..να ξαναρθει..θελεισ να τν δεισ..να χαθεισ στην αγκαλια τσ..
συναισθηματα ερχονται στην επιφανεια..δεν σ αφηνουν ν μιλησεις...ενασ κομποσ στ λαιμο σου,αυτα π ζησατε..
κατα βαθοσ τ ξερεισ..δν θ ξαναγυρισει..ολα τελειωσαν..εφυγε.....εχεισ κρυωσει...η βροχη τωρα σε χτυπαει ανελεητα...
καθε σταγονα,μια αναμνηση..καθε σταγονα,πιο κοντα στην εξιλεωση..η θαλασσα,η βροχη,ο συννεφιασμενοσ ουρανοσ...τιποτα δν θ μπορουσε να αντικατοπτρισει καλυτερα την διαθεση σου...σημερα αφηνεισ τν χρονο να σε γυρισει πισω,στο παρελθον..ολα οσα ζησατε..ενα κουβαρι στ μυαλο σ..
νιωθεισ αδειοσ αλλα κ πιο γεματοσ απο ποτε...γεματοσ συναισθηματα..συναισθηματα χωρισ νοημα,χωρισ λογο υπαρξησ..
αυριο θ ξαναγυρισεισ ισωσ στ παρον..ισωσ γινεισ λιγο ρεαλιστησ..ισωσ βρεισ την δυναμη να προχωρησεισ και ν τν ξεχασεισ..
σημερα αφηνω τον εαυτο μ ν γυρισει πισω..